Одил Ёқубов рафиқасининг хотиралари (5)
Муқаддас қўрғон
Шундай қилиб, севги, ишонч деган пойдевори мустаҳкам, ширингина муқаддас қўрғонимиз бунёд бўлди.
Тўйдан кейин Қарноқда бир ой дам олиб, қишлоқдагиларнинг иззат-ҳурматини жойига қўйиб, Тошкентга қайтдик.
Олдиндан келишилган икки хонали ижара уйнинг бир хонасига биз – ёш келин-куёв, иккинчисига онамиз, укалари ва жиянлари жойлашишди.
Одил ака университетнинг охирги курсида ўқиш билан бирга Ёзувчилар уюшмасида ишлардилар. Катта оиланинг ола хуржуни ёлғиз Одил аканинг елкасида эди.
1955 йилнинг охирида ҳозирги Ўзбек Миллий академик драма театрида Одил аканинг «Чин муҳаббат» деган илк драмаси саҳна юзини кўрди.
Асарни томошабинлар жуда илиқ кутиб олишди. Асар узоқ вақт саҳнадан тушмади. Ҳатто вилоят театрларида ҳам саҳналаштирилди.
Томошабинларни ўзига жалб қилган «Чин муҳаббат» оиламизни моддий жиҳатдан тиклаб олишимизга сабаб бўлди. «Ўзимнинг қутли, баракали Марямим, сен ҳаётимга кириб келишинг билан ижодимга ҳам, топиш-тутишимга ҳам барака кирди», – дердилар Одил ака.
Қалам ҳақи ҳисобига «ота кўрди», «қуда чақириқ» каби тадбирларимизни ўтказдик.
Ёш оила бир тану бир жон бўлиб ҳаракат қилаётганини кўрган яқинларимиз – бобомлар, бувимлар, амаки, тоға ва янгаларимиз хурсанд бўлишди.
Шундай қилиб, никоҳимизга тиш-тирноғи билан қарши бўлганларнинг кўнглини «Чин муҳаббат» орқали бир оз юмшатдик. Тўғрироғи, бунга Одил аканинг меҳр-муҳаббати, меҳнати, масъулияти туфайли эришдик.
(давоми бор)
МАҚОЛАНИ ДЎСТЛАР БИЛАН БАҲАМЛАШИНГ