Ҳалима Аҳмад: Ёдимга тушади, Тўкилиб майин, Соғинч боғидаги ўрик гуллари…
Ҳалима Аҳмад
***
Айни куз авжида сени соғиндим,
Устимдан хазонлар кулган чоғида.
Нима қолди экан,
Нимадир қолди,
Ўриклар гуллаган соғинч боғида?
Тонгнинг тиззасига қўйиб бошимни,
Умрим ўтказибман мен ожиз банда.
Жон берган майсадай сескандим ногоҳ,
Кўзингни ёмғирлар айтиб берганда.
Мендан аразлаган қуёш ҳам, ой ҳам,
Кунларим сочилиб ётар бетартиб.
Ҳаёт гирдобига тушаман ҳар кун,
Гарчи мен ёдингга тушмайман қайтиб.
Чорлаб турганида илоҳий сафар,
Негадир, мен сенга жуда ичикдим.
Чиқолмай кун ва тун қўрғонларидан,
Балки хато қилдим,
Балки кечикдим.
Айни куз авжида сени соғиндим,
Юрак кулин титар мезон еллари.
Ёдимга тушади,
Тўкилиб майин,
Соғинч боғидаги ўрик гуллари…
***
Нечун кўзларимни боғлагансан тун,
Нега шивирлайсан, ишқ андуҳидан.
Мен қайта тирилмоқ истайман ахир,
Юлдузлар сузганда осмон руҳида.
Қадим харобалар остида қолган,
Жом янглиғ жимликка тўлгандим бадар.
Мени олиб кетди қушлар чуғури–
Куйлашни ўргатмоқ учун бир саҳар.
Мавж уриб юксаклик изтиробида–
Саҳро кўзгусида бўлдим намоён.
Куйласам қушману, йиғласам одам,
Кимлигим билмайман ўшандан буён.
Менинг қароргоҳим эмасмиди тонг,
Саломга келганда ҳар гиёҳ, ҳар хас.
Шабнам инжуларин териб мен учун,
Шаббода кўксимга урганда нафас.
Сендан озод қилдим, кўзларимни тун,
Паришон чайқалган ойнинг нурида.
Ҳайратзор кўнглимни эркалаб дейман:
Юлдузлар сузмоқда осмон руҳида.
***
Бошингни юракнинг қибласига қўй,
Райҳон нафасига чайиб вужудинг.
Пок бўлсин,
Пок бўлсин, нурлар каби пок,
Пайғамбар тушидек яшил сужудинг.
Булоқларнинг шаффоф хаёлини ол,
Қайғуни кулдиргин,
Бахтни йиғлатмай.
Кўзингни кенгликка садақа қилгин,
Дўсту душманингга…
Ҳеч кимга айтмай.
Гўдак ҳиди келган майсага бориб,
Мовий саболарнинг ишқин кийдиргин.
Ташна дарахтларнинг тасаввурини
Само орзулари ила тўйдиргин…
Ошиқ бўл, мусаффо борлиқ қўйнида
Кўксингга нурларнинг шавқи ботганда.
Айниқса, муаззин-тонгнинг қушлари
Худонинг “кўнглини” ўқиётганда…
«Дунё ўзбеклари» редакция почтасидан
МАҚОЛАНИ ДЎСТЛАР БИЛАН БАҲАМЛАШИНГ