Норқобил Жалил ижодидан: ЭШМАТОВ, СЕНИ СОҒИНЯПМИЗ, ЖЎРАЖОН!
ЭШМАТОВ, СЕНИ СОҒИНЯПМИЗ, ЖЎРАЖОН!
Эҳ, Эшматов, Эшматенко, ўрнинг, қадринг шундай билиняптики…
Катта-кичик давраларда афандисифат ҳазилларинг, манаман деган лўттибоз, маҳмадона, бурни кўтарилган ўткинчи раҳбарчаларни бир оғиз гапинг билан жойига ўтирғизиб қўярдинг, жўражон!
Бугун, минг афсус, шундай муттаҳамлар болалаб кетди ҳаммаёқда. Оёғи ердан узилган, оғзакидан беш олаётган сўзбозу минбаршунослар босди юртни.
Бу суратни кеча эски альбомимдан топволдим, ошна. Бир замонлар ҳаммамизни тўғрисўзлигию шошқалоқлиги билан куйдирган, “Ёш ленинчи”(“Туркистон” газети) мизнинг эркатойи, тили ва дили бир журналист Меҳрибон Қурбонниёзова билан тушган суратингга мунглуққина термулиб ўтирибман.
Меҳрибонам ҳозир пенсияга чиқиб зўр газетхон, китобхон, интернетхонга айланган.
Яқинда амаки-уканг солиқчи Содиқбой телпон қилиб, “Норқобил ака, кеча Қурвон акам тушимга кирибди. Оппоқ кийимда, сиз билан менга қараб бош бармоғини кўрсатиб, ҳаммаси михдай, отагинам!” деса бўладими…
Ҳар кун дуодаман, дуодамиз ҳаммамиз. Ҳув олис Канадада яшаётган бўлсаям куну тун, Ўзбекистон деб куйиб ёнаётган жондай қадрдонимиз Исмат Хушев ҳам сени йўқлаб қолади гоҳо. “Не қилай, Тошкентга борсам, мени ким энди отагинам деб бағрига босади Эшматовдан бошқа?” дея бўзлайди.
Сени…юрагимда айтар, ёзар гапларим бисёр эди, дўстим!
Охиратинг обод бўлсин!!!
Ўзи кулиб, қолганларни йиғлатиб кетган дўстимиз Қурбон Эшматнинг руҳи шод бўлсин !
“Дунё ўзбеклари” редакция почтасидан
МАҚОЛАНИ ДЎСТЛАР БИЛАН БАҲАМЛАШИНГ
