Абдуҳалим Мелиев: Кўзлар кўрмаса (Биринчи мақола)
КЎЗЛАР КЎРМАСА…
Кўзи ожизлар мактаб-интернатига раҳбар этиб тайинланганимга яқинда роппа-роса бир йил тўлади.
Ўтган даврда бу даргоҳ менга кўп нарсаларни ургатди. Жумладан камтарлик ва хушмуомалаликни, оддийлик ва самимийликни. Қандай қилиб?
Ёзганларимни ўқиганингиз сайин қандай қилиб, деган саволнинг жавоблари ўз-ўзидан чиқиб келади, келаверади. Ўқиганингиз сайин дунёнинг сиру синоатини англай бошлайсиз. Мен билан бирга ташлаётган ҳар бир қадамингиз сизни камтарлик, шукроналик оламига етаклаб киради, кираверади.
Иш бошлаганимдан бир ҳафта ўтгач, кабинетимга бир ўқитувчи кирди. У икки қўлини олдинга узатиб, ўтириши керак бўлган стулини пайпаслаб изларкан, оҳиста, нималаргадир тўқишиб кетишдан чўчиб қадам ташларди. Шунда кимдир менга тур жойингдан, билагидан ушлаб ўтириши керак бўлган стулга ўтқиз, дегандек бўлди. Сапчиб туриб ўқитувчига пешвоз чиқдим. Йўл кўрсатиб стулга ўтқиздим.
-Ҳаа, — деди у обдон жойлашиб бўлгач, — бошқа ташкилотларда раҳбарда озгина кибр бўлади. Кабинетига кираётган ходими учун ҳеч қачон жойидан сапчиб турмайди. Бизда эса аксинча.
— Тўғри айтасиз, бу ердаги муҳитга секин-секин мослашаяпман, — дейман бироз хижолат чекиб.
— Ҳечқиси йўқ, урганиб кетасиз, — дейди у хиёл табассум билан. — Сизнинг олдингизга бир масалада киргандим. Қариндошларимдан бири тўй қилаяпти. Шунга бирга ўтсак дегандим.
Ҳозир тушлик пайти. Борамизу келамиз. Тўй эгалари директорингиз билан бирга келинг, дейишган.
Гарчанд истамаётган бўлсамда, шу тўйга боришим кераклигини ҳис этаман. Шу боис бўпти, дейман ва жойимдан тураманда ҳалиги ўқитувчи билан етаклашиб ташқарига чиқаман.
Машинага ўтириб, айтилган манзил томон жўнаймиз.
Тўйхонада бизни яхши кутиб олишди. Билагимдан ушлаб олган ўқитувчи иккаламизни давранинг анчайин тўрига ўтқизишди. Стол шундайин зўр безатилганки, одамнинг жонидан бошқа ҳамма нарса бор, дейсиз..
Шу ерда тажрибасизлигим бироз панд берди. Танаввул қилишни бошлаб юбордим. Бир пайт қарасам, шеригим жиимгина ўтирибди.
-Олинг, олиб ўтиринг. — дедим ўзимча унинг бундай ўтиришини камтарликка йўйиб.
-Нимани олай, дастурхонда нималар қўйилган. Нон борми? — деди у секин пичирлаб. Бирдан сергак тортдим. Эътиборсизлигим, фаҳмсизлигимдан хижолат чекдим. Бир бурда нонни қўлига тутқаздим. Шундан сўнггина у ҳам мендек танаввул қила бошлади.
— Гўшт ейсизми?
— Коладан сузайми?
— Қўлингизни тутинг, мевадан узатаяпман.
— Биринчисига суюқ овқатни қўйишаяпти. Мана, қошиқни ушланг.
Хуллас, ҳам ўзимга, ҳам шеригимга хизмат қилар эканман, ўзимни негадир енгил сеза бошладим. Савоб иш қилаётганимдан, буни нафақат столда ўтирган бошқа меҳмонлар, балки Худо ҳам кўриб турганидан хурсанд бўлдим…
Абдуҳалим МЕЛИЕВ.
(Давоми бор)
Жуда бир савобли иш булибди. Барака топинг!
«Дунё ўзбеклари» редакция почтасидан
МАҚОЛАНИ ДЎСТЛАР БИЛАН БАҲАМЛАШИНГ