Абдулла Орипов шеърияти: ШОИР ВА ИЛҲОМ
АБДУЛЛА ОРИПОВЎзбекистон Қаҳрамони, Халқ шоири
ШОИР ВА ИЛҲОМ
Айни тонг чоғида кўз очди Илҳом,
Боқди атрофига солланиб, кушод.
Порлади чашмида Илҳомий пайғом,
Илҳом кайфияти эди буткул шод.
Адо этмоқ учун эзгу хизматин
Илҳом қалби сўнгсиз шавқ билан тўлди.
Ўша ажиб ҳамда хуш кайфиятин
Таниш шоирига етказмоқ бўлди.
Шуълага чулғади қанотин аввал,
Юлдузлардан осди бўйнига маржон.
Тугиб юрагига ҳисларин тугал
Илҳом замин сари йўл олди шодмон.
Умидвор эди у, заминда бир кун
Бунёд бўлажакдир ажиб бир ижод.
Сатрида юлдузлар сочажак учқун,
Ўқиган ҳар бир дил фаровон, обод.
Илҳом пайдо бўлди таниш кўчада,
Ўшандоқ безанган – қанотлари зар.
Аммо бу гал уни хилват гўшада
Кутиб турар эди осий Иғвогар.
Зарра очирмасдан Илҳом кўзини
Иғвогар ненидир гапириб солди.
Шоир ўгирган деб сендан юзини
Маржонларин бир-бир юлқилаб олди.
Тортиб олди ҳатто зиракларин ҳам,
Илҳомнинг бошига солди қиёмат.
Илҳом нари кетди маъюс, боши ҳам,
Бу қандай кўргилик? Бу не маломат?!
Илҳом шоир томон йўл олди ночор,
Дилида минг шубҳа, бошида минг ўй.
Аммо дарвозанинг тагида бу бор
Кутиб турар эди уни Ҳасадгўй.
Чўлтоқ ҳассасини ўқталиб Ҳасад
Илҳомнинг бошига тушурди чунон:
— Ким қўйибди сенга парвозни, номард,
Бизлар ер юзида юрсак саргардон.
Шундоқ деб Илҳомнинг нозик ва майин
Қанотларин Ҳасад юлиб ташлади.
Бу ҳам етмагандек, шафқат қилмайин,
Илҳомнинг юзига лойлар чаплади.
Ҳайҳот! Не қиларин билмайин Илҳом
Илк бор кўз ёш тўкди шу тонг, аслида.
Беқанот, белибос, дийдираб тамом
Турарди қандайдир махлуқ шаклида.
Илҳом дарвозани чор-ночор қоқди,
Билолмасди шўрлик ҳануз айбини.
Шоир дарвозани очди-ю ёпди:
Танимайман, деди, сендай дайдини.
1979
