Абдулла Орипов шеърияти: Ҳаргиз илтимосга кунинг қолмасин…
Сенга балки аён, балки ноаён,
Бир ҳаёт ҳадисин айлайин баён,
Майли, сувлар кечгин, майли ўтда ён,
Ҳаргиз илтимосга кунинг қолмасин.
Саргардон йўлларда қолсанг ҳамки оч,
Сабру қаноатни қилгин бошга тож,
Нотанти инсонга бўлма ҳеч муҳтож,
Ҳаргиз илтимосга кунинг қолмасин.
Таънадир дунёда ёмондан ёмон,
Нон бериб рангингни этгайдир сомон,
Ақлинг бутун бўлса, тўрт мучанг омон,
Ҳаргиз илтимосга кунинг қолмасин.
Бўри эмас дейсан одам одамга,
Кўзинг каттароқ оч, боққил оламга,
Биров отамга дер, биров онамга,
Ҳаргиз илтимосга кунинг қолмасин.
Саховат аҳлига гарчи юз бурдим,
Гоҳи дам ҳайратда лол қотиб турдим,
Норнинг ит олдида чўкканин кўрдим,
Ҳаргиз илтимосга кунинг қолмасин.
Эй, дўстим, демагил қайдан бу туйғу,
Шеърим сен учун ҳам бўлолсин кўзгу,
Менинг бир жайдари фалсафам шу:
Ҳаргиз илтимосга кунинг қолмасин.
Абдулла Орипов