Исми — телевидение тарихида бош ҳарфларда ёзилишга арзирли ЖУРНАЛИСТ
Исми — телевидение тарихида бош ҳарфларда ёзилишга арзирли ЖУРНАЛИСТ
Айтишадики, устоз шогирдни эмас, шогирд устозни танлармиш. Ростдан ҳам, шахсан ўзим “Фалончи менинг шогирдим” демоққа — ўлай агар, жазм қилолмайман: шогирд деганининг ўзи тан олиб гапирса, бўлак гап. Лекин устозларим тўғрисида мудом ўзгача бир фахр билан, ифтихор билан сўзлаш – фараҳли. Бу борада мақтанишим ҳам мумкин: бизнинг устозлар ҳам унча-мунча одамлар эмас-да. Аслида уларнинг менга ўхшаган ўнлаб шогирд-у укалари бўлиши табиий. Бу эса, улар билан фахрланишимга монелик қилолмайди.
Шундай саноқли Устозларимдан, қиёматли акаларимдан бири – БОБУР АЛИХОНОВ бўлади. Исми — телевидение тарихида бош ҳарфларда ёзилишга арзирли ЖУРНАЛИСТ, ғоят моҳир ва тенгсиз ташкилотчи, энг муҳими, жўмард ва самимий ИНСОН. Бунақалар кам келади.
Бу одамни анча олдиндан, ҳув ўша журналистикага ҳавас қилиб юрган бир қаричлик чоғимдан билсам-да, том маънодаги яқинлик 2000-йилларнинг бошида, «Давр»да ишлаб юрган каминани “Укам, энди ёшликдан чиқай деб қолдинг, котталарни даврасини кўргин”, дея “Ахборот”га таклиф қилганидан кейин пайдо бўлган. Шукур, 20 йилки, узоқлашмадик. Бу орада Устозниям, каминанинг ҳам бошидан не бир кунлар ўтмади, дерсиз…
Бобур ака эса – қай даражада, қай рутбада, қай бир лавозимда бўлмасин, ўша-ўша камтар, ўша-ўша дали-ғули, ўшандоқ самимийлигича қолди, қола билди. Айтдим-ку, бунақа – тўш-бағир ҳам, кўнгил ҳам, даврасиям мудом очиқ одамни, айниқса, ҳозирги олчоқ замонда “чироқ ёқиб изласангиз” ҳам тополмайсиз…
2017 йил эди. Бобур ака телевидениега раҳбар бўлиб, шараф билан қайтган онлар. Қутламоқ учун қўнғироқ қилдим. “Комилхон, бир келиб кет, гап бор” деб қолдилар (эшон бўлмасак, ҳатто унга даъво ҳам қилмасак-да, акамиз бизни шундоқ атайдиларки, даставвал қулоққа бироз ноўнғай туюлган бу каломга ҳам бора-бора кўникдик). Бордим.
— Гап шу, “Ўзбекистон-24” телеканалини очаяпмиз. Келиб ишлайсан.
— Қандоқ бўларкин, менинг телевидениедан узоқлашиб кетганимга 8 йилдан ошди. Соҳадан чиқиб қолганман…
— Гапни айлантирма, манам 12 йилдан бери бу ерда эмасдим. Худди кеча кетгандекман, бинойидек ишлавомман. Санга ишонаман.
Гарчи оз муддат бўлса-да, у ерда яна бирга ишладик, яхшими-ёмонми, кўрсатувлар қилиб юрдим. Кейин… Бирга кетдик… У “кетиш”нинг сабаблари ҳақида тўхталмоқчи эмасман. Фақат бир нарсага қаттиқ ишонаман: Устоз айтгандек, Яратган Эгам ҳаммасини кўриб турибди…
Дарвоқе, ўқувчида нотўғри тасаввур шаклланмаслиги учун ягона эскартма бериб ўтишим лозимки, Бобур ака очган, дастлабки пайтлардаги “Ўзбекистон-24” телеканали билан – бугунги телеканал ўртасидаги тафовутга, шакл-у шамойили ва мазмуни ўртасидаги фарққа Бобур акамнинг алоқаси йўқ.
Шу ўринда Бобур Алихонов билан боғлиқ яна бир ҳақиқатни айтишим шарт. Бошроқда у одамни “тенгсиз ташкилотчи” дедим. Ростданам, умри давомида не бир янги ташкилотларни, таҳририятларни, телеканалларни очмади, дейсиз. Маъжозий маънода “қақраб ётган жойни бўстонга айлантириш” унинг қисматида бор экан. Бир кун бориб… Ўша – “ўзи яратган бўстони”га кимдир биров кўз олайтирган, турфа қинғир йўллар билан эга чиққанида эса, сира оғринмай (ким билсин, балки оғрингандир, кўнгли чок-чокидан сўкилиблар кетгандир, лекин буни бандасига сездирган эмас), яна яратиш завқи билан яшаб кетиш ҳам – унинг қисматида бор экан…
Таваллуд кунларида бу гапларни эсга олмай, дейман-у, қачон яна бундоқ сабаб бўлади, деган важдан, юқоридаги хотиралар учун ранжиманг, устоз.
Аслида Сизнинг одамохунлигингиз, хоразмлик билан – Хоразм лаҳжасида, бухоролик билан ҳам, водийлик билан ҳам – уларнинг ўз шевасида гапириб, одамни бирпасда ўзига маҳлиё қилиб қўйишингиз, бизга ўхшаган таъсирчан укаларингиз бирор нимадан зиқ бўлиб, “чирсиллаб” юрган чоғларда, “Кетур соқий шаробин, бу кун ишрат замонидур”, дея, Бобурданми, Фурқатданми, байт келтириб, бирор емакхонага бошлаб боришларингиз, ҳар қандай суҳбатдошни икки оғиз гап билан ром қилиб олишларингиз тўғрисида гапиришим лозим эди.
Ҳа-я, яна бир гап. Бобур ака ўзининг — Тошкентнинг ярмича келадиган таниш-билишлари, оғайнилари ва уларнинг қудратини ҳам, 5 ярим ёшдан мактабга чиқиб, шу пайтгача олган билими-ю тажрибасини ҳам, оналари – ўзбекнинг дилбар шоираси Нилуфар аядан олган ҳаётий сабоқларни ҳам ягона мақсадга – ижод ва уни қўллаб-қувватлашга сарф этди. Бу – камдан-кам инсонга, раҳбарга насиб этадиган фазилат.
Шундайлар бор экан, ижод, журналистика ўлмайди!
Бобур ака, Устоз! Сизга — эккан ниҳолларингиз, эзгу умидлар билан парвариш қилган дарахтларингиз мевасидан татиш завқини, менга ўхшаган укаларингизга эса – бу жамиятга яна Бобур Алихоновдек ШАХС керак бўладиган файзиёб кунларни кўриш бахти насиб этсин!
Шундай бўлишига ишонаман…
Комилжон Шамсиддинов