Ҳалима Худойбердиева: ШОИР НОМИ Абдулла Ориповга
Ҳалима Худойбердиева
ШОИР НОМИ
Абдулла Ориповга
Бу дунё шу — биров номус, иймоним деб йиғларкан,
Биров ёшлар тўкиб мансаб, унвоним деб йиғларкан,
Биров халқим, ў, ранглари сомоним деб йиғларкан,
Мен сарғайма гўдакларни «полвоним»,— деб йиғларкан,
Ғамларини яширолмай тўккан ёшлар, оғажон.
Эсимда бор, Сенинг ошкор ҳужумларга ўтганинг,
Очиқ майдон “Маломатнинг тошлари”ни отганинг,
Ҳар бурчак, ҳар туйнуқдан тош қайтаверди изма-из,
Бўғизгача фисқу фасод тошларига ботганинг,
Ҳали-ҳануз оғритар-а теккан тошлар, оғажон.
Ўша пайтлар билмаганлар балки энди билгандир,
Нодираи даврон дормас, кўкрагингда ўлгандир,
Бу сирлардан балки Машраб Сени огоҳ қилгандир,
Ки, чин шоир хоҳ тахтда, хоҳ ғорда яшар, оғажон.
Боши дорга тикилгандир, дорда яшар, оғажон.
Қодирийнинг қонларини обдон ичиб тўйдилар,
Ҳануз билмам мен Усмонни отдиларми, сўйдилар,
Насимийнинг терисини шилиб, кўзин ўйдилар,
Энди билдим, нечун сенинг кўзинг кулмас, оғажон
Кўзларингда «халқим» деган сезим кулмас, оғажон.
Ўйлагандим, довул ўтди, довул тамом ўтмапти,
Бизнинг бу ғўр ўғлонларга бу шўришлар етмапти,
Ҳануз «оломон» бу халқда, халқ сезими битмапти,
Ўзган. Сойда оқиб кетган гўдак Бобур, Моҳимиз,
Энди ўлгунимча сўрар: «Не эди гуноҳимиз?»
Шундай. Турли ларзалардан тирилмоқда томирлар,
Мозийгаю руҳ ичига кирмоқда бир пок нурлар,
Ота Турон даштларида бош кўтарар ғурурлар,
Битта синмас ғурур Сенсан. Тилло оғам сен менинг,
Қодирийнинг ўрнин босган Абдулло оғам сен менинг.
Энди шундай. Курашларга белни маҳкам боғлармиз,
Дил топамиз. Айру-айру элни маҳкам боғлармиз,
Тўғон бўлиб элга келар селни маҳкам боғлармиз,
Тиклагаймиз халқни!
Кураш — ором бўлсин, оғажон,
Тиклолмасак шоир номи ҳаром бўлсин, оғажон!
1991 5 апрель
“Дунё ўзбеклари” редакция почтасидан
