Абдулла Орипов шеърияти: Бор бўлсанг, ёдга ол мени ҳам, дўстим…
Абдулла Орипов
ЁЛҒИЗЛИК
Кўкда ой кезади бесару сомон,
Йироқ замин узра ташлаб ҳорғин из.
Мана ўтса ҳамки неча минг замон,
Кўкда ой танҳодир, кўкда ой ёлғиз.
Кўкда қуёш кезар, у мунис она,
Миллиард юлдузларнинг шамси талъати.
Юлдузлар бўлса ҳам гарчи парвона,
Ёлғизлик бўлибди лекин қисмати,
Ҳар нечук офтобнинг йўриғи бошқа,
Ёлғизлик ярашар она қуёшга.
Боболар гоҳида ўкинчда қолиб,
Шоҳларнинг номига нома битганлар.
Инсонлик шарафин хотирга олиб,
Тангрининг номини зикр этганлар.
Деганлар боқишиб сирли самога:
– Ёлғизлик ярашар фақат Худога.
Мен на ой, на қуёш, на ер, на само,
Шўълага интизор гиёҳдай ўсдим.
Ёлғизлик ҳасратин тортмайлик асло,
Бор бўлсанг, ёдга ол мени ҳам, дўстим.
Ёлғизлик ҳасратин кўрсатма , тақдир,
Ёлғизлик инсонга ўлим-ку, ахир…
1971
