АБДУЛЛА ОРИПОВ,
Ўзбекистон Қаҳрамони, Халқ шоири

ҲАМШИРА ҚИЗИМ БАРНОНИНГ ШЕЪРИ

Томиримни тополмай азоб бердингиз бир кун,
Оддийгина уколни қилолмадингиз, афсус.
Ҳамширалар қаҳатми сизларда, нима учун?
Бизнинг Барно қизчалик бўлолмадингиз, афсус.

Ҳар қандай соҳанинг ҳам устаси бор, албатта,
Ўзларига буюрсин мақтаб пиширган оши.
Эл аро маҳоратнинг қиймати эрур катта,
Баланд бўлса ҳам агар оладиган маоши.

Шифокорлар аҳлини кузатдим жуда узоқ,
Билмадим, деганларин эшитмадим мен асло.
Улар ҳам шоирларга ўхшаб кетаркан кўпроқ,
Ярмиси улуғ бўлса, ярмиси буюк даҳо.

Бизларга керак асли жўнгина, оддий ҳаёт,
Ростгўй ва дабдабасиз, она сутидек ҳалол.
Гоҳида эсламаймиз, ким берди бизга нажот,
Мақтанчоқнинг дастидан топгаймиз лекин завол.

Уммон орти юртининг булдир шифохонаси:
Муҳташам қасрлардан қолишмайди у сира.
Эътирофим айтайин, келди гапнинг хонаси,
Бу ерда етишмайди Барно деган ҳамшира.

Хьюстон, 19.09.2016