Моҳигул Назарова: Мени ёлғиз қолдирма ёки икки кун ва бир тун қиссаси (10-ҳикоя)

---

Икки кун ва бир  тун  қиссаси  ёки Мени ёлғиз қолдирма

                                          (кичик қисса)

11.Тўқнашув

    Шуҳрат  заводдаги барча ўзбек йигитларни йиғиб, кеч тушган бўлишига қарамай, иккита “такси”ни кира қилди-да, яна ўша дала ҳовлиларга йўл олди. Йигитлар нима гаплигини билишгани учун бир оғиз ҳам гап қўшмай, жимгина боришарди. Ниҳоят икки соатга яқин вақт ўтиб, улар ўша Внуково аэропорти яқинидаги ўрмон ёқасига етиб келишди.

     Ўрмон оралаб, қўл телефонлари чироғи ёруғида дарров  дала ҳовлилар жойлашган ерга етиб олишди. Шуҳрат ёндиргичнинг чироғини ёқиб олдинда келаётган эди. Шу пайт   симёғоч ёруғида   тахта девор ёқалаб, уларга қараб келаётган Салим ва Ферузга кўзлари тушди.

 – Мана шулар Назирани яширган одамлар. Йўлимиздан чиқиб қолишганини қара. Шуҳрат жаҳл билан машинадан тушди. Норбек унга эргашди.

 -Тўхтасанг-чи.- Норбек тез-тез юриб Шуҳратга етиб олди. – Ўзингни бос. Мен ўзим улар билан гаплашиб кўрай.

   -Улар Назиранинг қаердалигини билишади. Кўнглим сезиб турибди. Агар унга бирор нарса қилишган бўлса, икковиниям сўяман. – Шуҳратнинг  қўллари  мушт бўлиб тугилди.

   Норбек ундан илдамлаб ўтиб, Салим ва Ферузни айни қоровулхонага кирадиган жойда тўхтатди.  Гапни чўзмай, улардан Назирани кўрган ёки кўрмаганлиги ҳақида сўради.

     – Биз ҳеч қандай аёлни кўрганимиз йўқ, – Салим довдираб энди  сўз бошлаган эди. Норбек унинг ёқасидан бўғиб олди. Шу пайт Шуҳрат бошчилигидаги йигитлар уларни ўраб олишди. Феруз қочмоқчи бўлиб орқага тисланиб бораётганда, келган йигитлардан бири  чаққонлик билан унинг олдини тўсди.

    -Менга қаранглар, йигитлар. Норбек  муроса оҳангида сўз бошлади. –Назира мана бу йигитнинг хотини бўлади. Уларнинг иккита фарзанди бор. Янгамиз айнан мана шу ерда ғойиб бўлган. Қаерга кетганини сизлардан бошқа ҳеч ким билмайди. Чунки дала ҳовлиларга кирадиган ҳар қандай одам ёки машина сизларнинг назоратингизсиз ичкарига киролмайди. Кўрмай қолишингиз мумкин эмас.

– Ростини айтинглар. Ахир сизлар ҳам мусулмон фарзандларисиз-ку. Шуҳратнинг жаҳлдан бўзариб. – Кўнглим сезиб турибди. Айтинглар.

– Биз ҳеч қандай аёлни кўрганимиз йўқ. – Феруз безрайиб  Шуҳратга қараркан. – Сенинг хотининг  ўрмонда нима қилади? Яхши хотин уйда ўтиради, билсанг.

  Унинг сўзи оғзида қолди. Шуҳрат унинг юзига  бор кучи билан мушт туширди. Феруз синиб кетган олд тишини туфлаб ташларкан, тожикчалаб ҳақоратли сўзларни ёғдира бошлади. Йигитлар орасида тожик тилини тушунадиганлар кўплиги сабаб, улар чидаб туролмай Ферузга қўшиб, Салимни ҳам дўппослай кетдилар.

   – Шуд, шуд. Ман мўгўм заната гужо шудагеша. – (Бўлди, етар. Мен айтаман хотинингни қаердалигини) Салим шундай деб, қонаётган лабини артди. –  У…  кўл  бўйида ётибди. – деб қўшиб қўйди.

   -Қанақа кўл, қани кўл? – Шуҳрат телбалардек тўрт томонга аланглади.

-Нагўй росташа. Бекор  росташа гуфти. Ҳозир ин ўзбако моҳоя мекушад-ку.    (Тўғрисини айтиб бекор қилдинг. Ҳозир бу ўзбеклар бизни ўлдиришади) -деди Феруз алам билан.

     Салим унга бир қараб қўйди-да, индамай йўл бошлади. Тепки зарбидан ҳамма жойи зирқираб оғрир, тўғри қиляптими, йўқми, буни  ўзи ҳам билмасди. У Назиранинг  ўрнида бир зум ўз хотинини тасаввур қилиб қўрқиб кетди. Ниҳоят кўл бўйига етиб келишди. Аммо  Назира ўраб келтирилган чойшаб  ўт-ўланлар устида ётар, ўзи  эса  кўринмасди.

 –  Назира  қани ? – Шуҳратга алдангандек  туюлиб  Салимни тепиб юборди.

-Билмайман. Биз уни нафас олмай ётганига ўлиб қолди,  деб ўйладик. Кейин  шу ерга келтириб ташладик. – Салим қалтираб жавоб бераркан, ҳозиргина тепки еган оёғини ердан кўтариб, иҳраб қўйди. – Сизлар келмасинглардан  олдинроқ келтириб ташлагандик. Ўлмаган экан-ку, мана қочиб кетибди.

-Биз уни ўлиб қолган деб ўйлагандик. – деди Феруз. –  Уни ертўлада ток урган бўлса керак.

   -Нимага ўлади? – Норбек ғазабланиб  Ферузга қаради. – Ахир унга ҳеч нарса қилмадик, урмадик дединглар-ку. Ток қандай уради?

   – Биз ростдан ҳам унга ҳеч нарса қилганимиз  йўқ… Салим унга уйланмоқчи эканлигини айтганига тўполон қилмоқчи бўлди. Биз уни мажбуран ертўлага қамаб қўйдик. – деди  Феруз. – Ўша ерда  уни ток урган бўлса керак. Чунки у беҳуш бўлиб қолган эди.

    – Салим? Қандай қилиб менинг никоҳимдаги аёлга уйланади? – Шуҳратнинг ғазаби рашк билан қоришиб, яна  Салимга ташланди. Агар Норбек ажратмаса у Салимни бўғиб ўлдириб қўйиши ҳеч гап эмас эди.

– Шуҳрат! Бўлди-да, энди. Ўзингни босиб ол. Норбек жаҳл билан Шуҳратнинг билагидан чангаллаб олди. – Жанжал қилавермасдан  тезроқ Назирани топишимиз керак. Ток урган дейишди.

    – Қани у? – Шуҳрат бошини чангаллаб кўл бўйига ўтириб қолди. – Уни яна қаердан излайман энди. Сўнг бор овозида бақирди –  Назира-а-а, қанисан?

       Агар ёнида дўстлари ва манави Салим – Ферузлар бўлмаганида, Шуҳрат дод солиб йиғлаган бўларди. Мусофир юртда хаёлга келтириш қийин бўлган  ҳолатга тушганини ҳазм қилиш жуда қийин эканлигини ҳис қиларкан,”  Эй, яратган эгам. Болаларимнинг онаси, рўзғоримнинг бекасини ўз паноҳингда асра,” – деган илтижо хаёлидан кечди…

(Давоми бор)

---

Dunyouzbeklari.Com сайтининг  Telegram даги каналига қўшилинг ва энг сўнгги воқеалар шарҳидан хабардор бўлинг.

---