Моҳигул Назаров: Дока рўмолнинг қуриши (Ҳикоя)
Дока рўмолнинг қуриши
(Воқеий ҳикоя.)
Хизмат сафаридан қайтаётгандим. Вокзалга келиб “Тошкент-Бухоро” поездига чипта олдим. Поезд келишига ҳали бир соатдан кўпроқ вақт борлиги учун, вокзал ташқарисидаги ўриндиқлардан бирига бориб ўтирдим. Ҳар доим вокзалга келсам талабалигимни эслаб кетаман…
Ҳар байрам арафасида уйга шошганларимиз, кимнидир кузатиб, кимнидир кутиб олган пайтлар ёдимга тушди. Ўтиб қайтаётган одамларни кузатиб ўтирганимда, бирдан рўпарамдаги ўриндиқда бола қучоқлаб ўтирганча, қўл телефонида йиғламсираб гаплашаётган келинчак диққатимни тортди. Бухоро шевасида гапираётган келинчак жуда гўзал экан. Ҳаворанг спорт формаси келишган қоматига жуда ярашган, чарос кўзлари, қайрилма қошлари, пуштиранг лаблари худди рассом чизиб қўйгандек беқиёс гўзал кўринишда эди.
-Бўлди, нанажон, кўп зерикманг, Ҳозир чиптасиз бўлса ҳам поездга чиқиб кетаман. Йўқ, қорним тўқ. Қолганини уйга борай, айтиб бераман. Омон бўлинг, — келинчак шу сўзларни айтди-да, қўл телефонини ўчириб елкасидаги сумкасига солиб қўйди.
Мен жойимдан туриб, ўриндиққа яқинлашдим-у, ”-Ҳа, синглим тинчликми? Ҳамшаҳармиз шекилли. Бирор ёрдам керакмасми?” — деб сўрадим. Аслида индамай ўтирсам ҳам бўлаверарди-ю, аммо негадир унга ёрдам бергим келди.
Келинчак менга хижолатомуз салом берди-да, намланган киприкларини рўмолчаси билан артиб, бурнини тортиб қўйди.
-Нега онангизни безовта қиляпсиз? Тинчликми ўзи? — яна сўрадим мен.
Шу пайт келинчакнинг қўл телефони яна чақириб қолди. У жаҳл билан телефонни ўчириб, менга юзланди-ю, дардини тўкиб солди. Айтишича, Шаҳло ва эри талаба бўлиб, ким телевизор кўришининг устида уришиб қолишибди. Эри футбол кўрмоқчи бўлса, бу қандайдир сериални кўришни истабди. Хуллас тортишув Шаҳлонинг тарсаки ейиши билан якунланибди. Футбол тугаб, эри кўчага чиқиб кетишини пойлаб ўтирган Шаҳло боласининг кийим-кечакларини олибди-ю, вокзалга келибди.
Шаҳло гап орасида Бухорода яшайдиган қайнонасини ҳам ёмонлаб олди. Айтишича, художўй қайнонаси қандайдир дуолар ўқиб, вақти-вақти билан эр-хотиннинг орасини совутиб турармиш ва эр-хотин шундан кейин уришиб қолишармиш. Мен шунча олисдаги қайнонанинг бу қадар кучли “қобилияти”дан ҳайрон қолганча, норози оҳангда гапираётган келинчакнинг оғзига тикилиб турарканман, унинг сўзларидан гоҳ аччиқлансам, гоҳ кулгим келарди. Шаҳло гапларини сўзлаб бўлгач эса, кулиб юбордим. Мантиқан олиб қаралганда, уларнинг жанжалига арзирли сабабнинг ўзи йўқ эди-да.
-Эрингиз Сизни излаб роса жаҳли чиққандир, — дедим.
-Э, қидираверсин, Ажаб бўпти, — деди Шаҳло ғингшиётган ўғилчасининг оғзига сўрғич бераётиб. Шу пайт қасддан қилгандай унинг қўл телефони яна чақириб қолди. Келинчак телефоннинг овозини бутунлай ўчирди-да, сумкасига солиб қўйди. — Ана минг марта телефон қилди. Безор қилади энди, топмагунча.
-Эрингиз ана у одам эмасми? — ёнимиздан ўтиб кетаётган кўримсизгина озғин йигитни ишора билан кўрсатиб атайин сўрадим.
-Йўғ-е, менинг эрим жуда келишган йигит, ҳозир барибир мени излаб келади, овозида андак ғурур билан жавоб берди Шаҳло. — Чунки урушиб қолсак, вокзалдан бошқа жойга бормаслигимни яхши билади.
Гап билан овора бўлиб, барваста қоматли, оқ-сариқдан келган йигитнинг ёнимизга келиб қолганини билмай қолибмиз.
-Шаҳло шу ердамидинглар? Мана барибир ҳам излаб топдим-ку, сизларни,-дабдурустдан янграган эркак товуши иккимизни ҳам чўчитиб юборди.
-Ие опажон, ассаломуалайкум. Сиз ҳам Бухорога кетяпсизми? Гулноза яхши юрибдими? – Ҳали ўзимизга келиб улгурмай, йигитнинг дабдурустдан берган бу саволидан энди мен ҳайрон бўлиб қолдим. Чунки чиндан ҳам Гулноза исмли синглим бор.
-Гулнозани қўйиб туринг. — дедим ҳайратланганимни сездиргим келмай.-Нега келинпошшани хафа қилдингиз? Айтганча, мени қаердан танийсиз?
-Ахир бир маҳаллада яшаганмиз, бир пайтлар. Гулноза билан синфдошмиз. Мен Сурайё опанинг ўғиллариман. Исмим Сардор.
— Э, ҳа энди эсладим сизни.
Унинг қош-кўзлари бизга математикадан дарс берган Сурайё опани эслатиб турарди.
-Қани укам, келинни олинг-у, тез уйингизни боринг. Бошқа уришиб, жанжаллашиб юрманглар. Қаранг, қандай ширин ўғлингиз бор экан. Ёш боладай телевизорни устида уришишга бало борми? — дедим кулиб. — Сурайё опам яхшиларми, келиб турадиларми?
Шаҳло бўлса, эрининг орқасига ўтиб олиб, ҳар хил ишоралар қилганча, лабларига бармоғини босиб, ”жим бўлинг” ишорасини қиларди. Менимча, у қайнонасини танишимни билгач, қайнонаси ҳақидаги ўзи айтган гапларини айтиб қўйишимдан чўчиб турарди.
-Рахмат, опажон. Ойижоним яқинда нафақага чиқдилар. Бизникига юринг, меҳмон бўлиб кетасиз, — Сардор бу гапни астойдил айтганини сездим.
-Агар сизларни олдинроқ кўрсам, бугунга чипта олмаган бўлардим, — дедим ҳазиломуз. — Афсуски,кетишим керак. Кейинги гал келсам, албатта меҳмон бўламан. Фақат жанжаллашмасангиз, келиш шарти билан.
Мен Сардор ва унинг эрка хотини билан хайрлашаётганда, ”Тошкент -Бухоро” поездига чиқиш ҳақидаги эълон янграб қолди. Вокзал оралаб кетарканман, негадир яна орқамга қарагим келди. Ўғлини кўтариб, хотинини елкасидан қучиб олганча,нималарнидир гапириб кетаётган қўшни йигитга қараб туриб, руҳимда енгиллик, кўнглимда ёруғлик сездим.
Ҳа, ростдан ҳам ”эр –хотиннинг уриши, дока рўмолнинг қуриши”…
Моҳигул Назарова,
«Дунё ўзбеклари» учун махсус
МАҚОЛАНИ ДЎСТЛАР БИЛАН БАҲАМЛАШИНГ