Моҳигул Назарова: Гуноҳ (кичик қисса) 17-якуний қисм. Умид – яшаш асоси
17. Умид – яшаш асоси
Онасининг таъзия маросими қандай ўтганини Дилором билмади. Янги йил кирган илк куни Дилбар опани сўнгги йўлга кузатишди. Аёл ўзини қўрқинчли туш кўраётгандек ҳис қилар, ҳозир уйғониб кетади-ю, яна онажонисини тирик, олдингидек бардам қиёфада кўрадигандек туюларди. Аммо минг афсуски, бундай бўлмади.
Энг ёмони худди ўша кунларда опаси билан тортишиб қолгани бўлди. Дилноза маърака кунларида Дилором билан гаплашгиси ҳам келмас, ниманидир сўраса эшитмаганга олар, ё жеркиб берарди. Бундан жаҳли чиққан жувон опасини ошхонага чақирди-ю, ёрилди.
– Опа, мен сизга нима қилдим? Нега мен билан бунақа муомала қиляпсиз?
– Сен менга эмас, нима қилсанг ҳам онамга қиларингни қилиб бўлдинг. Самарқандлик бир одам сени сўраб келган экан. Нимага ўша эркакка тегиб кетмадинг? Сени ўйлайвериб, дардингни кўтаравериб охири онам ўлиб кетдилар.
– Опа, нималар деяпсиз? Мен турмушга чиқишни истамайман.
– Турмушга чиқишни истамасмиш, тавба. Нега бунча ноз қиласан? Сени деб эл-юрт олдида бошимизни кўтаролмай қолдик. Узоққа кетсанг ўзингга ҳам, бизга ҳам яхши бўларди…
Дилором серрайиб қолди. Нималардир деб вайсаганча ошхонадан чиқиб кетган Дилнозанинг сўзларини охиригача эшитмади ҳам. Бошига биров гурзи билан туширгандек, нест бўлиб бир зум турди-да, онасининг хонасига қараб югурди. Онасининг бўшаб қолган диванига ўзини отиб, аччиқ-аччиқ йиғлади. ”Онажоним, онажоним-ей. Ростдан ҳам биргина нотўғри қилмишим туфайли кўп йиллар эзилиб яшадингиз. Одамларга қўшилолмадингиз. Мени деб куйиб-ёниб, охири омонатингизни топширдингиз…” Жувон кўксини тиғлаётган пушаймон, афсус билан анча йиғлади. Шу пайт қўл телефони чақириб қолди. Салима экан.
– Дугонажон, ассаломуалайкум. Ҳозиргина менга Карим ака қўнғироқ қилиб, онангизни вафот этганларини айтдилар. Бандалик-да, сизга сабр тилайман.
Дилором унга жавоб беролмай, тинмай йиғлар, айни пайтда тасаллага муҳтож бўлиб тургани учунми ўзини ҳеч қўлга ололмаётганди.
Салима унинг аҳволини тушундими, далда берувчи гаплар айтиб кўнглини кўтаришга ҳаракат қилди. Ундан кейин яна бир нотаниш рақамдан қўнғироқ бўлди. Дилором бу гал жавоб беришни истамади. Чунки телефонда гаплашадиган ҳоли йўқ эди.
Онасининг маросимлари ўтгач, Дилором Бухородан бутунлай кетишга қарор қилди. Қизини ҳам ўзи билан Санкт-Петербургга олиб кетади. Жувон бутунлай тушкунликка тушиб қолган, ҳатто бошланғич тўловлари тўланган янги уйи ҳам кўзига кўринмасди. Аммо ҳали бунга акасининг муносабати қандай бўлади, буни билмасди.
Одилбек синглисининг кетиш ҳақидаги гапини индамай эшитди. Лекин Дилором кутганидай унинг кетишига эътироз билдирмади.
– Ўзинг биласан, синглим. Ҳаёт сеники, – деди у қуруққина қилиб. – Севинчни нима қиласан?
– Олиб кетаман, ака.
Янгаси бўлса унинг Нўъмонжонга турмушга чиқмаганидан хафа бўлганини яшириб ўтирмади.
– Сиз укамнинг ўртоғи билан турмуш қуришингиз керак эди. Шунда ҳаммамизга яхши бўларди. Раҳматли ойижоним ҳам бу дунёдан тинч кетардилар.
Дилором шу пайтда яна бир ҳақиқатни англади. Аввал акаси ҳам опаси ҳам Дилбар опанинг рўйихотирини қилиб, унга қайишишган экан. Онаси кўприк бўлиб, фарзандларини бир-бирига боғлаб турганлигини тушунди. Энди бўлса…
Бу орада Нўъмонжон унга 2-3 бора қўнғироқ қилиб, ҳол-аҳвол сўради. Айтишича, у аввал ўзи ишлаган шифохонада иш бошлабди. Руҳияти синиқ Дилором унга умид бағишлаш нияти бўлмаса-да, одамгарчилик юзасидан қўнғироқларига жавоб берадиган бўлди.
Мартнинг илк кунлари эди. Нафиса уни йўқлаб келиб қолди. Унинг ташрифидан хурсанд бўлган Дилором уни онаси иккиси яшаган хонага бошлаб кирди. Дугоналар уёқ-буёқдан гаплашиб ўтиришди.
– Илҳом Тошкентга кўчиб кетибди. Хўжайинимнинг айтишича, ишлари юришиб, пойтахтдан уй-жой сотиб олганмиш.
Дилором унга жавобан ҳеч нима демади. Нафиса унга синовчан тикилиб турди-да, гапида давом этди.
– Сен нима қиласан энди буёғига?
– Нима қилардим. Россияга бутунлай кетаман. – Дилором синиққина жилмайиб қўйди. – Шўр пешанада яна нима бўлса кўравераман-да, дугонажон.
– Дилором, инсон ўз тақдирини ўзи яратади. Бошига тушадиган яхши-ёмон кунларга ҳам фақат ўзи сабабчи ва жавобгар. Россияга бориб нима қиласан? Нимага Нўъмонжонни рад қилдинг?
– Сен буни қаердан биласан? – ҳайрон қолиб сўради Дилором.
– Буни қандай эплаганини билмайман-у, лекин ўша самарқандлик йигит хўжайинимнинг ёнига борибди. Бизнинг ўртага тушишимизни, аниқроғи унга ёрдам беришимизни илтимос қилибди. Мен шу сабаб ёнингга келдим. Улар мени кузатиб келишди.
– Ким улар? –Дилором тушунмади.
– Ким бўларди? Нўъмонжон ва Собиржон акам-да, шарақлаб кулди Нафиса. – Ана ташқарида “Ласетти”да ўтиришибди.
Шу пайт Дилоромнинг қўл телефони чақириб қолди. Нўъмонжон қўнғироқ қилаётганди…
ТАМОМ.
“Дунё ўзбеклари”дан:
“Гуноҳ” – Бухоролик талантли қаламкаш Моҳигулнинг биз ўқиган ва эълон қилган биринчи йирик асари. У ўзининг ҳаётий ва самимийлиги билан бизда яхши таассурот қолдирди. “Гуноҳ” баҳонасида қадимий Бухорода замонавий мавзуларда яхши ва ҳаётий асарлар ёза оладиган ижодкор синглимиз борлигини билдик ва фахрландик. Ана шу фахр бизни сира тарк этмасин…
Исмат Хушев,
“Дунё ўзбеклари” Бош муҳаррири,
10 июль, 2017 йил, Торонто шаҳри, Канада…
МАҚОЛАНИ ДЎСТЛАР БИЛАН БАҲАМЛАШИНГ
Juda yaxshi asar ekan, mazza qilib, kurib uqidik. Muallifga va sayт xodimlariga raxmat.
Рахмат, ажойиб хикоя, бир нафасда укиладиган, хикоянинг асосий кахрамонининг кечинмалари, унинг бадиий образи худди реал хаётдан олингандек… Мохигул ижодингизга омад тилаб коламан, ёзишни тухтатманг. Исмат ака хикояни куйганингиз учун рахмат, бадиий ечимини кутиб хар сафар янги бобини кутиб келаетган эдим, логик тугалланиш хам тула тукис. Янги хикояларни кутиб коламиз
Катта рахмат
Ассалому алайкум. Менга билдирилган катта ишончдан миннатдорман. “Дунё ўзбеклари” интернет газетаси муҳаррири, таниқли журналист, жамоат арбоби Исмат ХУШЕВга узок умр, ишларида муваффақиятлар тилайман. Олис Канададан туриб, миллатимизнинг муаммо ва ютуқларини ёритаётган, ўқишли мақолалар чоп этиб бораётган куюнчак ва одамий Исмат акага саломатлик ва куч-қувват тилайман. Ватанда дийдор бахтига етказишига, эзгу ишлари учун миннатдорчилик билдирадиган кунлар яқинлигига ишонаман. ИСМАТ АКА, КАТТА РАҲМАТ СИЗГА!