Бир замонлар жуда содда бўлганмиз.Шоир Мирзо Кенжабек таъбири билан айтганда, «Болалар соддалиги билан каттадир биздан».Аммо улғайиб ҳам катта бўлолмайдиган жиҳатларимиз бор.
Англаганимиз шу бўлдики, энг осон ва энг оддий туюлган нарсалар инсоннинг тубан сийрати, нафсининг беҳудудлиги, олдидан оққан сувнинг қадрига етмаслик каби ношукурлик орқали барбод бўлади.
Бу дунёга инсон аслида бахтли бўлгани келади. Ўзини англамаган кезлари айримлар кимнингдир (балки улар отаси, онаси, бобоси, бувисидир) унинг бахтини эртароқ кўргиси келганидан бахтсизга айланадилар.
Бахтга муносиб бўлмай Бахт тахтига кўтариладилар. Ҳаёт тақозоси шуки Лайлига Манжун, Фарҳодга Ширин, Ромеога Жулетта муносиб. Уларнинг ҳеч бири ҳар биримиз каби бебахтликка муносиб эмас. Аммо тақдирнинг ёзиғи бошқа.
У Лайлига Фарҳодни, Ширинга Мажнунни, яна бошқага бошқани дучор қилаверади. Бу машқимиз халқимизнинг гўзал ибораси билан бошланади. «Гулни гулга қўш фалак»…