Нўъмонжон Каримжонга Дилоромни ёқтириб қолганини айтиши осон бўлмаган эди. Аммо уни яхши тушунган дўсти “Балки икковингизнинг тақдир йўлларингиз бирлашса, ҳаммаси яхши бўлар. Мен Дилором билан жиддий гаплашиб кўраман”, — деб кетгани, кечга яқин тарвузи қўлтиғидан тушиб қайтиши унинг умидларини чилпарчин қилди. Кейинчалик неча марта қўнғироқ қилган бўлса-да, жувон у билан гаплашишни истамади шекилли, жавоб бермади. Нўъмонжон уни излаб боришга қарор қилгунича, икки-уч ой ўтиб кетди.
Дилором билан ўзи гаплашиб олиш ниятида борган Нўъмонжон Татьяна Алексеевнадан унинг Ўзбекистонга қайтганини эшитди. Йил охири яқинлашгани учун меҳнат таътилини олди-ю, ўзи ҳам Самарқандга учди. Кетишидан олдин Каримжондан опаси Динаранинг телефон рақамини олишни унутмади.
Унинг қайтиб келиши уйдагиларини хурсанд қилди. Қизалоқлари Озода ва Шаҳризоданинг чеҳралари яшнаб қолди. Онаси Розия хола бўлса, уни тезроқ уйланишга қистай бошлади.
— Болам, қачонгача ёлғиз яшайсан? Қизларинг ҳам улғайиб қолди. Хотинингни яхши кўрардинг, биламан. Лекин уйланмасанг бўлмайди. Мениям сенларга боғлаб бермаган ахир, — деди онаси йиғламсираб. — Икки йилдан бери қайтишингни кутавериб чарчаб кетдим.
-Онажон, менга озгина муддат беринг. Мен янги йилгача Бухорога бориб келишим керак. Кейин бу мавзуда гаплашамиз, — деди Нўъмонжон.
Аммо паспортининг муддати ўтиб кетгани боис, уни тўғрилатишга вақт кетди. Бу орада ишхонасига бориб келди. Унинг тузалиб кетганидан ҳамкасблари хурсанд бўлишди.
Ниҳоят янги йил яқинлашган кунларда паспортини олган Нўъмонжон Бухорога боришдан олдин Динарага сим қоқди. Ўзини таништириб, муҳим бир иш юзасидан Бухорога бормоқчилигини айтди.
Дилбар опа касалхонадан чиққан бўлса-да, ҳали унча яхши юролмасди. Жувон бу орада 2-синфда ўқийдиган қизи Дилобардан икки-уч бор хабар олди. Қизи бошида бироз ётсираб турган бўлса-да, кейинчалик уни қувонч билан қарши оладиган бўлди. Аммо бундан хабар топган Илҳом қайнонасининг уйига келиб, Дилором билан жанжаллашиб кетди.
-Болаларга яқинлашишни хаёлингга ҳам келтирма, — деди у Дилоромга. — Сен уларга ҳеч ким эмассан. Улар керак бўлганида, ташлаб кетмасдинг.
-Қанақасига ҳеч ким бўлмайман? Ахир мен уларнинг онасиман. — деди Дилором. — Уларни ҳеч бўлмаса кўриб туришимга қаршилик қилманг.
-Мен яқинда бутунлай Тошкентга кўчиб кетаман, — деди Илҳом унга. -Дилобар ва Ислом сени бутунлай унутишади. Қўй, уларнинг хаёлини бузма. Сендай онанинг борлиги уларнинг келажагига салбий таъсир қилади. Агар яна бир марта қизимга яқинлашсанг, ўшанда қилмаган ишимни қиламан. Сени пичоқлаб ташлайман.
Эркак бу гапни паст овозда шундай қатъият билан айтдики, Дилоромнинг юраги бир қалқиб тушди.
Шу пайт ҳовлига чиқиб қолган Динара гап нимадалигини англади шекилли, собиқ куёвини инсофга чақирмоқчи бўлди.
-Илҳом, сиз ҳам инсонсиз-ку, ахир. Қўйинг бундай қилманг. Дилором фарзандларини кўриб туришига рухсат беринг.
-Мен ўзим биламан нима қилишни. Бу болаларнинг хаёлини бузмасин. Тирик эканман, бундай қилишига асло йўл қўймайман. Илҳом шу сўзларни ғазаб билан айтди-да, тез-тез юриб, дарвозадан чиқиб кетди.
-Қўйинг, хафа бўлманг Дилором. Мен ўзим сизга яхши адвокат топиб бераман. У фарзандларингиз билан кўришиб туришингизга ёрдам беради,-деди янгаси таскин оҳангида. — Юринг уйга кирамиз. Қаранг, қор ёғяпти. Хайрият, бахтингизга Севинч бор экан.
Дилором ишига тиклангач, кредит асосида уй-жой олиш учун ҳужжат тўплай бошлади. Унинг юрагида ҳаётга нисбатан қизиқиш пайдо бўлган, уй олса адвокат ёрдамида ҳеч бўлмаганда болалари билан кўришиб туриш учун имкон туғилишидан умидвор эди.
Худди шу кунларда Нўъмонжон Бухорога келди. Қариндошларининг уйига жойлашгач, Динаранинг ишхонасига борди. Дилоромни ёқтиришини, агар рози бўлса, унга уйланишини билдириб, оила катталарининг олдидан ўтиш нияти борлигини айтди.
— Сиз Дилоромнинг ҳаёти ҳақида ҳамма нарсани биласизми? — сўради Динара. — Кейин бир кун ораларингда гап қочиб қолса, ўтмишдаги хатосини юзига солмайсизми?
— Опа, Каримжон менга ҳаммасини гапириб берган. Тўғри,Дилором нотўғри иш қилган. Лекин мен унинг ўтмиши билан ишим йўқ. Сиздан илтимосим, менга ёрдам беринг. Мен қайнсинглингизни бахтли қилишга ҳаракат қиламан.
Динара унинг бу сўзларини эшитиб, ичида “Мард эркак экан. Кошки Дилором шу одамга турмушга чиқиб, тиниб-тинчиб кетсайди”, -деб ўйлади. Нўъмонжонга бу гапни эри ва қайнонасига айтишини , кейин натижани билдиришини айтиб, хайрлашди.
Динара ишдан қайтаркан, Дилоромнинг чигал тақдири ҳақида ўйлаб кетди. Кечки пайт эса ишдан қайтган эрига овқатини сузиб берди-да, ётиғи билан Нўъмонжоннинг таклифи ҳақида гапирди.
-Дилором уни танирканми? — сўради Одилбек.
— Ҳа. Айтдим-ку, укам билан иккиси дўст экан деб. Каримжон синглингизни ёнига Нўъмонжонни номидан совчи бўлиб борганида, синглингиз ҳайдагандан баттар қилиб жанжаллашган экан, — жавоб берди Динара. — Синглингизни кўндирсак, яхши бўларди. Бошида эри бўлса, ҳаммамиз тинч бўлардик.
Одилбек бироз ўйланиб ўтирди-да,” Бир нима деёлмайман. Бу масалани Дилоромнинг ўзи ҳал қилиши лозим”, — деб қўйди. Унга хотинининг гаплари жўяли туюлди.
Динара энди қайнонасига бу ҳақда оғиз очиш ҳақида ўйлаб қолди. Ўтган бир йил давомида у қайнонасининг Севинчга қарайман деб, кўп қийналганини, бир неча бор касалхонага тушиб чиққанини кўриб, унга раҳми келадиган, аяброқ муомала қиладиган бўлиб қолганди. Бу эса Дилбар опа билан муносабатлари яхшиланишига ёрдам берди.
Бу орада янги йил байрами яқинлашди. Одилбек билан бозор қилиб келган Динара турли пишириқлар пиширди, турли таомлар, салатлар тайёрлади. Дилбар опа унга аввалгидек ёрдамлаша олмаса-да, гоҳида ошхонага чиқиб гаплашиб ўтирарди. Вазиятдан фойдаланган Динара гап бошлади.
-Ойижон, бир янгилик бор. Аммо неча кундан бери сизга қандай айтишни билмаяпман.
Дилбар опа сергак тортиб келинига қаради.
-Тинчликми? Қанақа янгилик?
-Дилором Санкт-Петербургда ишлаб юрган пайтларида укам Каримжон билан кўришиб қолишибди. Шу пайтда укамнинг ёнида самарқандлик дўсти Нўъмон ҳам бор экан. Хуллас, ўша йигит Дилоромни ёқтириб қолибди. Хотини туғруқ пайтида вафот этган экан… Пиширган печеньеларини қуюлтирилган сутга ботириб, патнисга тераётган Динара шу сўзларни айтиб, зимдан қайнонасини кузатди. — Каримжоннинг айтишича, яхши одам эмиш.. Иккита қизчаси бор экан.
-Нима иш қиларкан? –сўради Дилбар опа. — Дилором биларканми, бу ҳақда?
-Каримжон қизингиз билан гаплашган экан. Лекин у рози бўлмабди. — жавоб берди Дилором. — “Турмушга чиқиш ниятим йўқ,” — деганмиш.Одилбекка айтдингизми?
-Шу қизим ўзининг биргина хатоси туфайли ҳаётда кўп азоб чекди. Мениям кўриб турибсиз, соғлигим яхши эмас. “Ёмонни айтмасанг, яхши келмайди”,-дейдилар. Мендан кейин унинг ҳаёти қандай кечади? Кишиларнинг гап-сўзига, маломатига қачонгача чидайди? Ўша одамнинг бу ерлик эмаслиги ҳам яхши бўлибди. Аммо у Дилоромнинг кечмишини юзига солмасмикан?-деди.
-Укамнинг айтишича, Нўъмонжоннинг ҳаммасидан хабари бор экан. Менга ”Қийналган аёл кўринади, ўтмишини юзига солмайман”, — деди.
-Дилором билан гаплашиб кўришим керак, — қайнонаси шундай деб, жойидан турди. — Бироз чўзилай, келин. Ҳеч иш қилмаган бўлсам-да, чарчадим…
(Давоми бор)
Ўхшаш мақолалар йўқ.
МАҚОЛАНИ ДЎСТЛАР БИЛАН БАҲАМЛАШИНГ
Leave a Comment
Фақат 500 белгигача рухсат этилади. Мақола ёки хабарларни
МАҚОЛА ВА ФОТОСУРАТЛАР ЖЎНАТИШ ёки Биз билан алоқа шакли орқали жўнатинг.