Исмат Хушев: Президент эркасининг саргузаштлари Ельцин билан учрашув (2-2)

---

ИСМАТ ХУШЕВ

ЕЛЬЦИН БИЛАН УЧРАШУВ

ИККИНЧИ КИТОБ

Умри – сaбoқ, дaрслигигa гумoн йўқ,
Мубoҳaсa, бaҳслигигa гумoн йўқ.
Тaрихий шaхс эмaсдир-у вa лекин,
Исмaтжoннинг шaхслигигa гумoн йўқ.

(Mуҳаммад РAҲМOН)

2-боб

“БОРИС НИКОЛАЕВИЧ, МЕН “ЎЗБЕКИСТОН АДАБИЁТИ ВА САНЪАТИ” ГАЗЕТАСИДАНМАН!”

( ёки Ельцин билан учрашув)

1.

…“Лужники”даги митинглар худди кўп серияли қизиқарли кинога ўхшарди. Митингда бир марта қатнашган одам эртасига ҳам, индинига ҳам ва ундан кейинги кунларда ҳам ўз-ўзидан ўша ёққа бораверарди. Агар бирор кун митингда қатнашмасанг, худди носқовоғини йўқотиб қўйган бангига ўхшаб қолардинг.

“Қайта қуриш”нинг бош қаҳрамонлари аллақачон халққа танилиб қолганди. Хусусан Борис Ельцин билан академик Сахаров (суратда) халқ назарида нажоткорларга айланиб улгуришганди…

2.

Борис Ельцин бир неча йил бурун Москва шаҳар партия қўмитасининг биринчи секретари вазифасидан бўшатилиб, Сиёсий Бюро аъзолигига номзодлар рўйхатидан ўчирилгач, мен унга Тошкентдан телеграмма жўнатган эдим: “Борис Николаевич, бардам бўлинг! Халк Сиз тарафда!” деб кўнглини кўтаргандим.

Ўша телеграмманинг нусхаси билан квитанциясини гурурланиб сақлаб қўйгандим.

Сирасини айтганда, ҳатто академик Сахаров ҳам Ельцинчалик машҳур эмасди. Тўгри, зиёлилар Андрей Дмитриевичнинг буюк инсон эканини, узок йиллар мобайнида тоталитар тузумга ва Сиёсий Бюрони хусусийлаштириб олган бир гуруx карокчи чолларга карши курашаётганини билишарди.

Бирок Ельцинни нафакат зиёлилар, балки барча тоифага мансуб кишилар яхши таниб, унга тарафдор бўлиб колишганди. Таъбир жоиз бўлса, академик Сахаров эски киноларда бош ролларни ижро этган суюкли актёрга ўхшаса, Борис Ельцин xали кандай натижа билан якунланиши номаълум бўлган яп-янги кўп серияли кинонинг бош каxрамонига ўхшарди…

3.

Улар ўртасидаги яна битта муxим фарк шундан иборат эдики, Борис Ельцин сиёсатчи сифатида халкнинг кўнглидаги гапларни дарxол илгаб оларди ва халк эшитишни истаётган гапларни гапирарди. Яъни – оммабоп ва xаммабоп эди, xозиржавоб эди.

Академик Сахаров эса собиткадам зот сифатида xар доим ўзига содик коларди: у халк нимани эшитишни истаётгани билан xисоблашиб ўтирмасди, балки ўзи истаган, кўпдан бери ўзи кўнглига тугиб юрган гапларнигина гапирарди.

Бунинг устига, у нотик эмасди, нотикликка даъво xам килмасди. Лекин ниxоятда самимий инсон эди – суxбатдошини далиллар асосида ишонтиришга xаракат киларди. Исботланмаган мавxум гапларни асло ўртага ташламасди.

Демак, xар куни биз СССР Халқ депутатларининг тарихий 1 – съездини ёритиш учун Москвага келган, лекин у ёки бу сабаб боис аккредитация ололмаган журналистлар “Лужники” майдонига йўл олардик, депутатлар эса съездга отланишарди…

4.

“Сайлов сабоклари” номли маколам каxрамонларидан бири, 102-Карши миллий-территориал сайлов округидан СССР халк депутатлигига сайланган Тўлкин Омонов билан кадрдон бўлиб колган эдик.

У киши xар куни кашкадарёлик ноиблар сафида съездга кетарди.

Ўзбекистондан сайланган депутатлар вилоятлар бўйича гуруxларга тахсимланган бўлиб, бу гуруxларга вилоят партия кўмиталарининг биринчи котиблари раxбарлик киларди. “Россия” меxмонхонасидаги жойлари xам, съездда ўтирадиган ўринлари xам ёнма-ён жойлашган эди: яъни демократлар таъбири билан айтганда , “оломон” партия боссларининг катъий назорати остида бўларди.

Лекин ўша депутатлар орасида xам ўзининг мустакил фикрига эга бўлган шахслар бор эди. Назаримда, Тўлкин Омонов xам ок-корани таниган – xур фикрли ноиблар сирасига кирарди. Бундай хулосага келишимга сабаб шуки, Тўлкин ака xар куни: “Бугун xам Ельцин билан учрашдим! “Салом” десам, алик олди!” деб мактаниб келарди. Табиийки, у киши менинг Ельцинга бўлган эътикодимдан xам хабардор эди.

Ана шундай ажойиб кунларнинг бирида Тўлкин ака менга телефон раками ёзилган когоз – “визитка”ни бериб: “Бу Ельциннинг уй телефони. Агар ундан интервъю олмокчи бўлсангиз, олдиндан кўнгироклашиб, келишиб кўйинг. Аммо уни тутиб бўлмайди. Ельцин билан учрашиш жуда кийин”, деди…

5.

Маълумки, у пайтлари совет матбуотида ижобий маънодаги макола ёки суxбатлар факат демократик йўналишдаги газеталарда онда-сонда чоп этиларди, холос. “Правда”, “Известия” каби советпараст, бирёклама газеталарда эса Ельцинни коралайдиган маколалар, суxбатлар эълон килинарди. Xатто чет эл матбуотидан xам Ельцинни бадном киладиган маколалар излаб топилиб, кўчириб босиларди.

Мен Ельцинга нисбатан адолатсизлик килинаяпти деб xисоблардим. Шунинг учун ундан интервъю олиб, мени Москвага сафарбар этган Бош муxарририм Аҳмаджон Мелибоев билан унинг ўринбосари Иброҳим Ғофуровларни хурсанд килмокчи бўлдим.

Хуллас, Тўлкин ака берган телефон ракамини териб, ўша кундан эътиборан Ельцинлар хонадонига босим кўнгирок кила бошладим.

Биринчи куни негадир трубкани xеч ким кўтармади. Эртаси куни меҳмонхонадан чиқмасдан кун бўйи яна телефонбозлик билан машғул бўлдим. Кечга якин трубкани бир қиз кўтариб: “Борис Николаевич уйга кеч қайтади”, — деди.

— Мен Тошкентданман, “Ўзбекистон адабиёти” газетасининг махсус мухбириман. Борис Николаевични ниҳоятда ҳурмат қиламан. Бир пайтлар унга ҳамдардлик билдириб телеграмма xам жўнатган эдим! Мен Борис Николаевичга Ўзбекистондан алангали саломлар олиб келганман! – дедим тўлқинланиб.

Трубкани қулоғига тутиб, сўзларимни тинглаётган қиз ҳам ҳаяжонланиб кетди шекилли, энтикаётганини эшитиб турардим:

— Миннатдорман Исмат! Қизғин саломларингизни албатта Борис Николаевичга етказаман! – деб ваъда берди у.

— Хўп, кўришгунча хайр!

6.

Энди митингбозликни йигиштириб кўйиб, телефонбозликка рўжу кўйдим.

Xар куни Ельцинга кўнгирок килиш билан куним ўтади: xар куни эски “ашулам”ни янги ва янги тафсилотлари билан такрорлайман. Охир-окибат трубкани кўтарадиган қиз ҳам товушимдан танийдиган бўлиб қолди.

Телефонда саломлашганимиздан кейин у:

— Ишларинг калай кетяпти, Исмат, – деб сўрарди дарxол.

— Ишларим ёмон эмас, “Лужники”да митинглар давом этяпти, – дердим митингларни худди ўзим уюштираётгандек. – Лекин Борис Николаевич биз билан алоқа ўрнатса ёмон бўлмасди…

— Кўрмайсанми, Исмат, xеч вақт тополмаяпти, – дерди қиз узр сўраётгандек.

Ельцин билан суxбатлашиш xадеганда менга насиб этавермади. Лекин, трубкани кўтарадиган қиз билан ғойибона танишиб олдик. Маълум бўлишича у Борис Ельциннинг кенжа қизи Татъяна Дьяченко экан…

7.

Биласиз, кейинчалик Ельцин Россия Президенти этиб сайлангач, Татъяна отасининг ёнига кириб олиб давлат бошқарувида ҳам фаол иштирок этади. Хусусан Ельцин юрагини операция қилдиргандан сўнг давлат аҳамиятига молик барча қарорлар фақат Татъянанинг хулосалари асосида қабул қилинади.

Россия матбуоти бу қизни Чубайс билан “севишиб юради” деб ҳам айблади, “Татъянанинг Кремлда иш кабинети ҳам бор” деб кўп ёздилар. Охири, миш-мишлардан безор бўлган Борис Ельцин ўз қизини “Давлат маслаҳатчиси” лавозимига тайинлаш тўғрисида махсус Фармонни эълон қилади.

Таня Дьяченко токи Владимир Путин муваққат Президент бўлгунга қадар “Давлат маслаҳатчиси” лавозимида ишлайди, Ельцин истеъфога кетганидан кейин эса, собиқ Президентнинг оила-аъзоларидан бири сифатида “дахлсиз шахслар” рўйхатига киритилади…

8.

Телефонбозликдан натижа чикмагач, ажойиб кунларнинг бирида яна “Лужники”га йўл олдим.

Тушлик пайти оч қоринга тўйиб пиво ичдим. Москва пиволарининг таърифини олдин ҳам айтгандим. Уларнинг таъми қандайдир бошқача эди. Умуман, митингчиларнинг деярли ҳаммаси ҳам озми кўпми ичган бўларди.(Ҳатто Борис Николаевичнинг ўзи ҳам кўпинча ширакайф бўлиб юрарди.) Маълумки, баданида борлар тез тил топишади…

“Лужники” майдонида митингчиларни куршаб олган милиция генераллари кечга томон ташвишланиб колишди. Уларнинг қўлларидаги ҳаво телефонларидан огоҳлантирувчи хабарлар тарала бошлади:

— Ельцин келяпти! Ҳушёр бўлиб туринглар, Ельцин келяпти!

Бу хабар телефондан телефонга узатиларди, сўнг кичик унвонли милиция зобитлари ўз ходимларини оғзаки огоҳлантирарди:

— Ельцин келяпти! Ҳушёр бўлиб туринглар, Ельцин келяпти!..

“Хайрият”, дедим ичимда. “Ельцин билан шу ерда учрашиб, суҳбатлашиб олсам, не тонг!”

“Лужники” майдонида эса юз мингга яқин оломон чайқалиб турарди…

9.

Кўп ўтмай “Москва – река” томонидан қоп-қора “Лимузин” кўринди.

У оломон деворини аста-секин ёриб ўтиб, марказий минбар томон яқинлаша бошлади. Одамлар икки томонга ажралиб, машинага йўл берарди, “Лимузин” майдондан ўтиб, аста- секин марказий минбарга яқинлашарди.

“Лимузин” минбар томон силжигани сари: “Ельцин!”, “Ельцин!!”, “Ельцин!!!” деган ҳайқириқлар еру-кўкни ларзага келтириб юборарди.

Ниҳоят, Ельцин минбарга кўтарилди. (Минбар – бу каттакон “КамАЗ” автомашинасининг бортлари туширилган саҳни эди). Дарҳол микрофонни бўшатиб беришади. Унинг юзлари бўғриқиб кетган, гўё ҳозиргина тенгсиз курашда ғолиб келган паҳлавонга ўхшарди.

— Ўртоқ ватандошлар! – деб гап бошлади у. – Мамлакатимиз жар ёқасида турибди. Бир ҳовуч бюрократлар эса фақат ўз мансабини ўйлаяпти.
Ельцин “бир ҳовуч бюрократлар” ким эканини номма-ном айтмасди, лекин оломон бирдан: “Егор, сен ноҳаксан!” – деб бақирарди. Сўнг: “Миша, сен ўзинг ким тарафдасан – Борисни ёқлайсанми ёки Егорга ишонасанми?!” деб масалани кўндаланг қўйишарди…

10.

Ўша пайтларда Сиёсий Бюро аъзоси, КПСС Марказий Кўмитасининг котиби Егор Лигачёв сафсатабоз сиёсатчи сифатида “қора кучлар”нинг раҳбарига айланиб қолганди. Халк ундан нафратланарди, Горбачёв эса мувозанатни сақлаш учун гоҳ ислоҳотчилар томонга ён босса, гоҳида консерваторларнинг пилигини кўтариб қўярди.

“Қизил гаплар”дан тўйиб кетган халк бўлса, тўфон кўтарилган уммонда ҳокимият ғарқ бўлаётганини тан олишни истамасди: ҳокимият кемаси ғарқ бўлиб кетса, мамлакатда хаос бошланишини оломон ўйламасди.

Ельцин эса айнан ўйлашни истамаётган оломоннинг раxнамоси эди!

Оломон уни халоскор деб ўйлар, ўзининг жамики бедаво дарду-ситамларига малҳам қўядиган Исо Масеҳ деб биларди!

Оломон ўз халоскорини топганидан беҳад хурсанд эди…

11.

Гулдурос қарсаклар ва олқишлар остида Ельцин навбатдаги оташин нутқини тамомлади. У аста-секин шоҳсупадан туша бошлади. Шоҳсупа атрофида турган беш-олтита бақувват йигитлар ўзъаро қўл ушлашиб, доира ҳосил қилишди-да, Ельцинни жонли xалқа ичига олишиб, “Лимузин” томон силжий бошладилар.

Оломон мени xам ўша халқа томон суриб олиб бориб қўйганди. Шу пайт қизиқ ҳодиса рўй берди: ёши бир жойга бориб қолган кекса бир хотин (қозоқмиди ёки бурятмиди, ишқилиб, рус эмас эди) тўсатдан: “Ўв, Ельцин-ей! Вой болам! Ельцин-ей, вой болам!” деб аюҳаннос тортиб ўкраб йиғлаганча Борис Николаевичнинг оёқлари остига ўзини ташлаб юборади ва худди азага келган ўзбек аёлларига ўхшаб саннаб-саннаб йиғлай бошлайди.

Чамамда, бундай бўлишини Ельцин xам кутмаганди.

Борис Николаевич таққа тўхтади-ю, аёлни кўлтиғидан олиб ўрнидан турғазди ва: “Нима гап?” деб сўради.

— Ўғлимни армияда уриб ўлдиришди! Ўлигини кўрғошин тобутга солиб жўнатишди! Лекин айбдорлар жазоланмади! – деб арз қилди муштипар она.

— Биз айбдорларни албатта топамиз! – деди Ельцин қатьий оҳангда ишонч билан. У аёл узатган бир даста коғозни олди-да, ёнида турган соқолли ёрдамчисига бериб: – Ма, шахсан ўзинг шуғулланасан! – деб амр қилди.

Аёл Ельциннинг елкасига осилиб миннатдорчилик билдираётган пайтда оломон яна чайқалиб xаракатга келди ва мени Ельцин турган жойга суриб олиб бориб қўйди.

Маст одамнинг ҳаракатини бошқариб бўлмаганидек, оломоннинг ҳаракатини ҳам бошқариб бўлмайди. Кутилмаганда ўзъаро қўл ушлашиб турган кўриқчиларнинг халқаси бўш жойидан узилиб кетди. Ельцин бир лаҳза оломон қуршовида қўриқчисиз қолди.

Шунда кимдир менинг қўлимни маҳкам ушлаб: “Қани ёрдамлашиб юбор!” деб қолди. Биз тўрт-беш киши кўл ушлашиб узилган халқани қайта тикладик. Сўнг Ельцинни ўртага олиб “Лимузин” томон секин-аста силжий бошладик…

12.

Албатта, мен Ельцинни муҳофаза қилиб бораётган соқчилар сафидан жой олганим учун бағоят хурсанд эдим. Гўё ўзимни тарихга кириб бораётгандек ҳис этардим. “Лимузин”га яқинлашдик. Эшиклар очилди. Қўриқчилар қўлларини қўйиб юборишди ва бирин-кетин Ельцин билан машина ичкарисига кира бошлашди. Таажжуб, мен ҳам соқчиларга қўшилишиб “Лимузин”га кириб қолдим.

Чайка ниҳоятда узун, ичкарида уч қатор ўриндиқ бор эди. Ельцин олдинги ўринга ўтирди, соқчилар, жумладан мен ҳам орқа ўриндиқларни эгалладик. Ичкарига киришга улгурмаган кўриқчилар эса машина тезлигига ҳамоҳанг равишда, машина билан баробар югура бошлашди.

Шу тарзда улар Ельциннинг хавфсизлигини таъминлашарди. (Кейин билсам, улар xеч қандай хавфсизлик хизматининг ходимлари эмас, балки Ельциннинг шунчаки кўнгилли тарафдорлари – беминнат ёрдамчилари экан…)

13.

Бояги ўгли ўлган аёлнинг шикояти Павел Вощановга топширилган экан. Адашмасам, “Лимузин”га ўнтача одам кирганди.

Уларнинг барчаси Ельцинни депутатликка сайлаш штабининг фаоллари эди. Фақат мен бегона эдим, буларнинг даврасига тасодифан кириб қолгандим.

Машина имиллаб юраётганди, ён-веримизда ингизча чуғурлашаётган чет эллик журналистлар ҳам бизга ҳамоҳанг гоҳ қадамларини тезлатиб, гоҳ югуриб боришарди. Ҳеч ким уларга эътибор бермасди. Шу жумладан менга ҳам биров эътибор бермади.

Чамаси, Ельцин янги кўриқчи олган бўлса керак деб ўйлашарди. Борис Николаевичнинг ўзи эса орқасига қайрилиб ҳам қарамасди, фақат олдинга тикилиб, хўмрайиб борарди…

14.

Ниҳоят, оломон ортда қолди.

Биз майдон четига яқинлашдик, машина аста-секин тезлигини ошира бошлади. Мен ўзимни эркинроқ ҳис эта бошладим. Демак, Ельцинга яқин бўлиш унчалик қийин эмас экан-да, мен бўлсам телефонбозлик қилиб бекорга умримни ўтказиб юрган эканман.

Негадир ҳамма худди оғзига талқон солиб олгандек миқ этмасдан борарди. Мен ўзимни тутиб туролмадим. Ахир, тарихий учрашув пайтида қачонгача сукут сақлаш мумкин?!

— Борис Николаевич, мен “Ўзбекистон адабиёти ва санъати” газетасининг махсус мухбириман! Кўпдан бўён Сизнинг мухлисингизман. Сиз бардам бўлинг, ҳеч нарсадан кўрқманг! – дедим тўлқинланиб.

Ҳамма ҳайрон бўлиб менга тикилиб қолди, ўзъаро шивир-шивир гаплашиб ўтирган қўриқчилар ҳам бирдан ҳушёр тортиб қолишди.

— Машинани тўхтатинг! – деб буюрди Ельцин. – У қандай қилиб бу ерга кириб қолди?! – деди ғазаби қўзиб.

— Мен “Ўзбекистон адабиёти” газетасининг махсус мухбириман… – дедим чайналиб. Ростини айтсам, борис Николаевичнинг важоҳатини кўриб кўрқиб кетдим.

— Тушинг! – деб буюрди Ельцин машина тўхтатилгач.

“Нима ҳаққингиз бор?! Ахир мен Сизни қутқараман деб оломоннинг оёқлари остида қолиб ўлишим ҳам мумкин эди-ку! Нега матбуот вакилига ёки Сизга бир умр меҳр қўйган мухлисингизга қўпол муомала қиляпсиз?!” — деб қичкирмоқчи бўлдим, лекин товушим чиқмади.

Мен ғойибона сиғиниб юрадиган, олис Ўзбекистондан телеграммалар йўллаб ҳамдардлик билдириб турадиган одам бирданига тўнини тескари кийиб олади деб асло ўйламаган эдим.

— Давай, давай, кўп бошни қотирма. Туш машинадан! – дейишди қўриқчилар қатъий оxангда.

Мени машинадан тушириб юборишди…

15.

“Лимузин” энди ўрнидан кўзғалаётган пайтда орқадан югуриб келаётган бир гуруҳ хорижлик журналистлар дарҳол машинани ўраб олишди.

Ельцин ноилож машинадан тушди ва менга қараб бир хўмрайиб кўйди-да, истар истамас журналистларнинг саволларига жавоб бера бошлади. Мен бўлсам, гўё қўлидаги хўрозқандини олдириб қўйган боғча боласига ўхшаб четрокда қовоқ-тумшуғимни осилтириб туравердим.

Аҳволимни кўриб Борис Николаевич: “Бўпти, хафа бўлма, Исматчик, ма, сен ҳам қуруқ қолма!” деб чўнтагидан ширинлик чиқариб берса, дарҳол гина-кудуратни унутишга рози эдим.

Бирок, Ельцин аразлаган болаларга ширинлик улашиб берадиган “боғча опалар”га асло ўхшамасди.

Албатта, Борис Ельцин xаёт-мамот учун тенгсиз кураш бошлаган эди, xар хил мухбирлар билан пачакилашиб ўтиришга унинг вақти йўк эди.

Бирок, мен ҳам ўзимча xаёт-мамот учун курашаётган эдим. Менга уч-тўрт оғиз ширин сўз айтиб: “Кечирасан, бошқа сафар бафуржа гаплашамиз”, деб кўнглимни кўтариб кўйса, бирор жойи камайиб қолмасди…

16.

Ўшандан кейин ҳам яна бир марта Ельциннинг уйига кўнғирок қилиб, Татъяна билан хайр-хўшлашдим. У менинг кайфиятсизлигимдан ҳайрон бўлди.

— Отангиздан хафа бўлдим, – дедим. – У киши мен ўйлаган одам эмас экан, лекин сиз яхши қиз экансиз. Бўпти, Таня, соғ бўлинглар…

17.

…Ўшанда мен сиғиниб, сажда қилиб юрган бу “демократия отаси”нинг йиллар ўтиб, ”қотиллар отаси”га айланишини ҳали билмасдим, бундай бўлишини, табиийки, хаёлимга xам келтиролмасдим.

Лекин содда ва беғубор кўнглимнинг қаеридадир ўша машинадан тушириб юборган лаҳзадаёқ бу одамнинг бемеҳр ва шафқатсиз эканлигига, ўзига ихлос қўйган ҳар қандай хайрихоҳ ва мухлис кишини кези келса осонгина сотиб юбориши мумкинлигига имон келтирган эдим…

18.

У Россия Президенти этиб сайланганидан сўнг ўз озодлиги ва эрки учун тенгсиз жангга кирган митти ва жасоратли Чечен халкига карши қатлиом эълон килганида,

Москванинг қоқ марказида, Кремлнинг шундоққина ёнгинасида жойлашган, Демократия оролчасига айланиб колган – “Ок уй”ни тўплардан ўкка тутганида,

демократия боис ўзи эришган подшоxлик салтанатини xеч ким билан маслаxатлашмай, умумхалк сайлови тамоилларини оёқ ости қилиб, ўзи танлаган КГБ дан чиққан диктатор меъросхўрига юзсизларча xадя этганида,

ўша мен кўрган – “Лимузин”нинг олд ўриндиғида ўтирган, мени машинадан ҳайдаб туширган тўнд ва қовоғи солиқ, жоҳил одам кўз ўнгимда такрор ва такрор пайдо бўлаверади…

19.

Кейин, орадан йиллар ўтиб унинг шахсий хавфсизлик хизмати бошлиғи Александр Коржаковнинг “Борис Ельцин: Тонгдан то шомгача” номли хотиралар тўпламини ўкиб, ўша Москвада – Ельцин билан юзма-юз келган нохуш бир лаҳзада Оллоҳ кўнглимга солган, ўзим иймон келтирган фараз ва башоратлар нечоғлик ҳақиқат эканини ажиб бир ҳайрат ва ҳайронлик билан эътироф этдим…

(Давоми бор) 

1 шарҳ

1. Ахмад ҳожи Хоразмий

   12/11/2013 at 5:03 AM  (Edit)

   Лаганбардорликка йўйманглару, кўплар қатори мен ҳам И.Хушев асарларининг бангиси бўлиб қолибман шекилли.
   Бу бобни аввал ҳам ўқиган бўлсамда яна икки марта ўқиб чиқдим. Унинг Ельцин билан машинадаги учрашувини ўқигунча кулавериб ўлиб қолай дедим.
   Бечора хотиним кириб: “Нима бало бўлди, тинчликми? Бир ўзингиз ким билан гаплашиб кулаяпсиз. Исмат аканинг китобини ўқиб жинни-пинни бўлиб қолмасангиз бўлди”, деб ўзи ҳам ўқишга тушиб кетиб ёш боласи ҳам эсидан чиқиб кетади.
   Кейин мен унинг устидан кулдм

   REPLY

МАҚОЛАНИ ДЎСТЛАР БИЛАН БАҲАМЛАШИНГ