Танишинг — Қулман Очил: ҚАСД (Қисса) – Ўн иккинчи қисм

---

Қибладан эсган совуқ шамол

Бунга Бозор билан бўлган суҳбатдан кейин тамомила амин бўлдим. Ўша кунлари у икки марта чопар юборди. Уни-буни баҳона қилиб бормадим. Нокаснинг бўсағасига улла-булла қадам босмайман, деб аҳд қилган эдим. Оёғим ҳам тортмади: нодондан узоқроқ юрганнинг боши саломат бўлгай. Ўғли учинчи марта келиб, отасининг аҳволи жуда оғир эканини айтгач, бир жуфт ноннинг устига уч бош узум қўйиб, чиқдим. Лекин ҳадигим бор эдики, у яна бир балони бошламаса гўрга.
Шиддат билан ёғаётган ёмғир ҳамма ёқни кўлобга айлантириб юборган, қибладан эсаётган кучли шамол баданни тешай дейди. Фақат кўча четидаги баланд қайрағочгина ёмғиру шамолга пинак бузмай, бардош бериб тургандай.
Боши оқ белбоғ билан танғилган Бозор узун хонанинг тўридаги ёғоч каравотда шифтга қараб ётган экан. Шарпамни сезиб, чўчиб кетгандай мен томонга илкис ўгирилди ва турмоққа шайланди. Димоғимга дори аралаш зах ҳиди урилди.
– Уринманг, – дедим саломлашар эканман елкасидан секингина босиб. – Бемалол дам олаверинг…
“Ака” дегиларим келди. Дея олмадим. Тилим бормади. Раҳмим келди. Менинг кўзларим ўрганган, кўча-кўйда гулдурос солиб юрадиган басавлату бақалоқ, дадил Бозордан асар ҳам қолмаган. Япроқ гулли кўрпа-ёстиқ орасидан эти устихонига ёпишиб, бақбақалари дами чиққан пуфакдек шалвираб, бўйинлари тиришиб қолган чолнинг мажолсиз, саросима тўла кўзлари йилтираб кўринар, аранг қимирлаётган, қуриб-қовжираган лабларидан қон сизиб турар эди.
Ёнидаги оқ тумба устида бир хийла дори, ғилоф ёпилган чойнак.
Икки ҳамсоя озроқ тумтайиб ўтирдик. Мезбон гап қотди:
– Оғзимни яра босиб кетган, – деди у. – Тишдан қолмади.
– Ранги рўйингиз яхши-ку, – деб таскин берган бўлдим. Лекин мен бу ерга Бозорнинг кўзёшларини артгани келган эмасдим. Судлашаётганлар бир-бирининг кўзёшини артмайди.
– Энди у ёқда яхши бўлади, – у қабристон томонга имо қилди.
Қаердадир ўқиганим: “Ҳар кишига гўрда ётмоқ муқаррар бўлса, уйда ётмоққа имкон бўлмас”, деган гап хаёлимдан ўтди. Негадир айтгим, чақиб-чақиб олгим келди. Иложсиз эдим, тилимни тийдим.
– Инсулин ҳам кор қилмай қўйди, – деди бемор инқиллаб.– Дўхтир ҳозир ҳам нинасини санчиб кетди. Тезроқ ўлсаму бу дунёнинг азобларидан осонроқ қутулсам…
Энди: “У дунёда роҳат-фароғатда яшашингга шунчалик аминмисан?”– деб юборишимга сал қолди. Яна тилимни тишладим. Минг қилганда ҳам қаршимда ётган – бемор.
– Яхши ният қилинг, – дедим хушҳоллик билан ва гапим самимий чиққанига ўзим ҳам ҳайрон қолдим. – Бир терининг ичида қўй неча марта семириб, неча марта озади.
Айни навозишдан сўнг Бозор бирпас сукутга кетди. Чамаси, менга айтмоқчи бўлган гапини қандай бошлашни суроблаётган эди. Деразага қарадим. Ёмғир забтига олган. Шамол ишкомдаги токларнинг сарғайиб сўлган сўнгги япроқларини аёвсиз тортқилаб ўйнамоқда эди.

МАҚОЛАНИ ДЎСТЛАР БИЛАН БАҲАМЛАШИНГ