Ўзбекистон Қаҳрамони, халқ шоири Абдулла Ориповнинг янги ёзган гўзал шеърлари
БАРДОШ
Мудом чаппор уриб учган қалдирғоч,
Қишу ёз уйимдан кетма, ором ол.
Мен сенга тегмасман, яйраб бола оч,
Фақат қанотларинг менга берақол.
Мусича ин қурган хонадонимда,
Хеч кимдан чўчимас, шунчалар ёввош.
Хай қушим, фазилат бўлса қонимда,
Мўминлигинг билан айлай айирбош.
Осмон-фалакларнинг эгаси бургут,
Бир умр шаҳдингга қилганман ҳавас.
Ўша армонимни эсла, ёдда тут,
Менга шижоатинг ҳадя қил бир пас.
Қушлар жам бўлишар, пасайиб осмон,
Ерга қарай-қарай, чуғурлашиб дер:
— Барча хислатимиз олгину, Инсон,
Бизга тирноқчалик бардошингдан бер.
01.07.2016
БОЗОР
Ўйиндан бўшамайди одатда бола зоти,
Ҳовлимизда у кун ҳам қувонч шамолдай елди.
Дарвозадан югуриб чиқдик ўша заҳоти,
— Отам бозордан келди, отам бозордан келди.
Хуржунни тортқилаймиз, жим турар қирчанғи от,
Таралар болаларнинг қий-чувлари ҳовлига.
Бу- хўрозқанд, бу- пашмак, буниси эса новвот,
Парво қилмайди ҳеч ким саратоннинг ҳоврига.
Отам секин елпинар, пешона терин артиб,
Бизларнинг ташвишимиз чарчатганди бегумон.
Ҳар бозорда ҳар қайда бор эрур шундай тартиб,
Албатта, уйимизда қайнайди бугун қозон.
Салқин оқшом тушади, супададир бизнинг жой,
Етаканни санаймиз, боққанча юлдузларга.
Оғзимизда хўрозқанд эриб битган, ҳойнаҳой,
Қани энди, уйқу ҳам кела қолса кўзларга.
У йиллар ўтиб кетди бамисоли рўё, туш,
Қанчалар оҳ чекмайин, кўрмасман уни қайта.
Ўтказдим ўз умримни баъзан хуш, баъзан нохуш,
Ошдим неча довонни шукрона айта-айта.
Мени кутиб тургандир балки у Олий Даргоҳ,
Энди мен мўйсафидман, рутбам ҳам балки Ҳотам.
Лекин дарвоза томон қараб қўяман гоҳ-гоҳ,
Бозорга кетган эди, қачон қайтаркан отам.
8.07.2016
ҲАЁТГА МУҲАББАТ