Эркин Воҳидовни мен бугунги кундаги ғазал жанрида ёзадиган шоирларнинг энг чўққисидаги шоир деб таниганман. Ёшликдан унинг ғазалларини, шеърларини хавас қилиб шеърлар машқ қилардим. Унинг телевизорда чиқишлари ҳам менда катта таъссурот қолдирарди.
Бир вақтлар Андижон пахтачилик институтида институтни янги битириб келиб ишлаётган пайтимда Эркин Воҳидов ва бир неча шоирлар билан кутилмаганда учрашув бўлиб қолди. Ўша пайтда анчайин зарур ишларимни ҳам ташлаб бу учрашувга катта қизиқиш билан қатнашганим ёдимда. Учрашувда менинг эътиборим фақатгина Эркин акада бўлгани учун бошқа шоирларнинг ким экани ва қандай шеърлар ўқигани, ўзларини қандай тутганлари ҳам ёдимда йўқ. Эркин аканинг эса ҳар бир ҳатта-ҳаракати ҳозиргача кўз ўнгимда турибди.
Ўша учрашувда Эркин Воҳидовнинг ўзини тутиши, камтарлиги ва самимийлиги мана неча йиллар ўтса ҳамки, сира кўз олдимдан кетмайди. Шеър ўқишлар бошланиб, келган меҳмонлар ўз сўзларини айтаяпти-ю мен Эркин акадан кўз узолмасдим. Ниҳоят унга сўз берилди. У минбарга чиқиб ўзини жуда камтарона тутиб яхши сўзлар айтгач “Ҳозирги ёшлар” деган шеърини ўқиб берганда залда гулдурос қарсаклар янграган эди.
Учрашув тугагач мен ўша пайтда ёшлик қилиб на дастхат олиш, на олдига яқин келиб улуғ шоир билан қўл бериб кўришишни ҳам ўйламабман. Ҳатто унга яқинроқ бориб, тирик ва барҳаёт Эркин Воҳидовни яқиндан кўришга ҳам журъат қилолмагандим. Эркин Воҳидовнинг салобати ва машҳурлиги шу қадар эди…
Кейинчалик шеърият оламига кириб, бир-икки умумий дафтарларни тўлдириб, унга-бунга шеърларимни кўрсата бошладим. Ана шундай кунларнинг бирида Тошкентга бориб, Эркин акага ҳам учрашишини орзу қилганман.
Эркин акага шеърларимни кўрсатиш ниятида у киши Бош муҳаррир бўлиб ишлаётган “Ёшлик” журнали таҳририяти қабулхонасига кирганман. Шунда котиба қизнинг: “Эркин ака Сизни чақиртирганмидилар, учрашишни келишганмисиз?» деб сўраганидан кейин, шоирнинг яна довруғи ва салобати босиб, киришга ийманиб, иккилана иккилана қайтиб кетгандим.
Энди ўйласам жуда тўғри бўлган экан. Агар ўша пайтдаги машқларимни Эркин ака кўрганида менга нисбатан ихлос қўйиш ўрнига — ҳафсаласизлик пайдо бўлиши ҳеч гап эмас эди.
Бугунги кунда гарчанд бутун вилоят миқёсидаги Андижон адабий гурнггига раҳбарлик қилаётган бўлсам ҳам, лекин ўшанда улуғ ўзбек шоирининг олдига киришга журъат этмаганимга афсусланаман.
Шу давр орасида Эркин Воҳидов ғазалларига баҳоли қудрат муҳаммаслар боғлаган бўлсам ҳам, юзлаб ёш ижодкорларга бош бўлиб турган, уларга ижод сабоқларини бераётган бўлсам ҳам агар Эркин ака фалакнинг гардиши билан айланиб, Андижонга келиб қолганларида, ҳозир ҳам у кишига ўз машқларимни кўрсатишга журъат этолмасам керак деб ўйлайман…
Одил Ёқубовнинг ўғли Муроджон уйларига меҳмонга олиб бориб бир кун ётиб келганимда ҳам Одил акага ҳикояларимни кўрсатгани ботинолмай қайтиб келгандим.
Тошкентга бориб Абдулла Ориповга машқларимни кўрсатаман деб кўрсатмай келганларим, Ўткир Ҳошимовнинг хонасида ўтириб Маҳкам аканинг таниши сифатида гаплашиб ундан бирор нарса сўрашга, машқларимни кўрсатишга ботинолмаганим ҳамон ёдга тушса бир томондан яхши қилган эканман, деб ўйлаб қоламан.
Чунки янги бошловчи ижодкор ҳар бир асарини кимгадир кўрсатишга шошилиши, ҳар бир ёзган нарсаси жуда улуғ, катта ижод бўлганга ўхшаши табиий нарса экан. Бу хом-ҳатала машқларни кўрсатиб катта ижодкорларнинг ихлосини эмас, аксинча хафсаласини совитиш мумкин экан. Мен ўша пайтда уларга кўрсатишим мумкин бўлган машқларимни ўзим ҳам ёқтирмай ташлаб юборган бир пайтда агар уларга кўрсатганимда нима бўларди деб, бир ёмон ишдан худо асраган экан деб ўйлаб қоламан.
Бугунги кунда Эркин Воҳидовнинг дунёдан ўтганига қаттиқ қайғураётган бўлсам ҳам унга ўз машқларимни учрашиш мумкин бўлган пайтларда кўрсатмаганимга афсус қилмайман. Лекин барибир уни ўз устозим ва мен ихлос қўйган улуғ инсонлардан бири деб биламан.
Шунинг учун унинг шеърлари таъсирида кўплаб шеърларим дунёга келган. Қуйидаги ғазални ҳам Эркин аканинг ғазаллари таъсирда ёзгандим.
Сочдан бошка ше’рлар борми, эй Мажид Гани
Бор болса, курсат ше’ рингни кани.