Абдулла Орипов: Биринчи ўзбек генерали Собир Раҳимовнинг порлоқ хотирасига
Абдулла Орипов,
Ўзбекистон Қаҳрамони,
Ўзбекистон халқ шоири.
ГЕНЕРАЛ
Музаффар зотларга мотам ножоиз,
Уларнинг ҳаққидир фақат ифтихор.
Биз мағрур бош эгсак ўшалар боис,
Уларга лойиқдир энг олий ашъор.
Жасур нажоткорлар саф қаторида,
Ўзбек йигитининг номи ҳам кушод.
Ғалаба айёмин бу наҳорида,
Собир оғамизни этмоқдамиз ёд.
Ватан деган чоғда оддий ошён,
Ўлан тўшагини англаганлар мўл.
Мадад сўраганда чорасиз жаҳон,
Сиз Тошкент бағридан узатгансиз қўл.
Қайси бир мамлакат, қайси сарҳадда
Нажоткор дўстларни зор кутган тупроқ.
Мурғак хаёлимда шундоқ ҳолатда,
Тасаввур этолдим мен Сизни кўпроқ.
Бани одам учун нажот ахтариб,
Жон берган шаҳидлар руҳига қасам.
Одамзот яловдай юргай кўтариб,
Ўзбекнинг шу қатра, тоза қонин ҳам.
Билмадим у соат, у сўнгги фурсат,
Нелар кечган экан Сизнинг хаёлдан.
Балки она диёр кўкида қат-қат,
Варраклар кўргансиз ўзғир шамолдан.
Балки, қаршингизга келгандир мунис –
Бева келинчакнинг сўник рухсори.
Балки кўрингандир Москвада тиғиз,
Музаффар лашкарнинг ғолиб сардори.
Балки, сўнгги дам ҳам умидга тўлиқ,
Ёруғ бу кунларни этгансиз хаёл.
Менинг бешигимга отилган ул ўқ,
Сизнинг умрингизни узган эҳтимол.
Буюк Ватан бермиш бус бутун ғурур,
Ва қийиқ кўзларда мерос жасорат.
Жасур сафлар аро от суриб мағрур,
Энг ғаддор ёвларни этгансиз ғорат.
Сиздек фарзандларга шарафдир пеша,
Сизга мангуликнинг хуш таронаси.
Сиздек ўғлонларни ёдлар ҳамиша,
Мунис Ўзбекистон – мардлар онаси!
МАҚОЛАНИ ДЎСТЛАР БИЛАН БАҲАМЛАШИНГ
