Улуғ файласуф шоир Абдулла Ориповнинг Ҳамза ҳақидаги икки хил фикри…

---

Абдулла ОРИПОВ

ҲАМЗА МОНОЛОГИ

Мени ўлдирдилар Шоҳимардонда

Юртимнинг қонини текин сўрганлар,

Мени ўлдирдилар дорилзамонда

Ўзимнинг тилимда сўйлаб юрганлар.

Улар кимлар эди? Тўрвадан бўлак

Илинжи бўлмаган гадой хурофот.

Улар кимлар эди? Ватанни лак-лак

Ақчага сотмоқчи бўлган мусовот.

Фаҳмини еб бўлган қай бир ногирон

Демишки, кўр бўлсин буткул бу дунё.

Янги йўлга кирса каттакон жаҳон,

Мен уни танисам айбиммиди ё?

Уруш қилай десанг Оллоҳ на ҳожат,

Топилур жаҳонда баҳона бисёр,

Сармоянг ушбу кун бўлганда ғорат,

Шоирга тошингни отдингми, ғаддор!

Қарадим дунёнинг ичу ташига,

Султонлар хоҳиши султондай қолмоқ,

Йўқ эса шартмиди юртнинг бошига

Босмачи қиронин келтириб солмоқ.

Буюк Алишерни юрган унутмай –

Элнинг шони қани? Қани закоси?

Валлоҳи аъзамдан нарига ўтмай

Қанча йигитларнинг сўнди даҳоси.

Улуғбек самога интилганда тик

Элнинг шуурига чулғаб бир рўё –

Ҳўкизнинг шохида хира пашшадек

Минғирлаган сен-ку, хурофий дунё.

Бурнинг қани деса, қулоғин тутган

Хонни хоқон деган бечора тўра,

Каттакон дунёни аён эшитган

Элим бошлармиди олдинга сира.

Шўро деган сўзни мен тўқимадим,

Унинг илдизи кенг, шаҳоби катта.

Ҳаққа муҳтож инсон қадимдан-қадим

Интилиб келганди унга, албатта.

Не судки, Шимолдан эсди бу насим,

Не судки, Шимолдан чиқди бу даҳо.

Шимол ишчиси ҳам қувнарди балким

Шарқдан бориб қолса бу янглиғ сабо.

Файласуф эмасман, аскардирман чин,

Шоирман – ғазалхон аҳли турганда.

Йироқ уфқларни ўйлардим лекин

Мен “Яша Турон”ни* куйлаб юрганда.

Эй баттол ғанимим, англаб ол рўй-рост,

Сенга аён этсам дилда ниятни –

Умримни яшадим курашчига хос,

Кураш билан топдим абадиятни.

1974

Абдулла ОРИПОВ,

           Ўзбекистон Қаҳрамони, Халқ шоири

                                 Шоир қисмати

                   Сизга ачинаман, шоир Ҳамзахон,

                   Бу гапни айтмадим асло жўрттага.

                   Қайси жин урганди сизни у замон,

                   –Шўро!,- деб чиқдингиз бирдан ўртага.

                   Тузум маккор эди, тузум ҳийлагар,

                   Алдамчи эди у, қабиҳ, кўнгли кир.

                   Тошбўрондан тирик қолсангиз ҳам гар,

                   Отиб ташлардилар сизни барибир.

                   Улар ясадилар сиздан бир ялов,

                   Оёқ остингизда чоҳни ҳам қазиб.

                   Сизга етмасмиди қалбдаги олов,

                   Юрмасми эдингиз шеърингиз ёзиб.

                   Ватаннинг ёви-ку босқинчи ахир,

                   Сарт сўзин эшитса ғазабга тўлган.

                   Иймонсиз кимсалар худосиз – кофир,

                   Миллатни ерларга урмоқчи бўлган.

                   Сиз-чи, васф этдингиз уларни беҳад,

                   Замон шоири деб чиқди номингиз.

                   Сизни ўраб олди мақтов ва ҳасад,

                   Алданиш майига тўлди жомингиз.

                   Қисмат танлаб олди сизни Ҳамзахон,

                   Эргашиб кетдингиз юмуқ бир кўздек.

                   Битта фарзандини бой берди Қўқон,

                   Битта шоиридан айрилди ўзбек.

10.04.2015 й.

МАҚОЛАНИ ДЎСТЛАР БИЛАН БАҲАМЛАШИНГ